superpunch เขียน::-oพี่เปาช่วยเล่าตำนาน "มิ่งหลี" ให้ฟังหน่อยสิครับ
![]()
บอกตรงๆ ไม่เคยเข้าไปนั่งกินเลย ไม่กล้า

เพื่อนดิฉันคนหนึ่งขอสงวนนามเล่าว่า มีตำนานต่อเนื่องเกี่ยวกับความอร่อยแถวนี้อีกอย่าง คือป้ายเชลล์ชวนชิม
ทั่วบ้านทั่วเมืองเขาหากันราวเป็นป้ายวิเศษ
แต่ร้านแถวนี้เขาเอามารองตู้รองโต๊ะ จนคุณชายมาโวยว่า กูอุตส่าห์ให้มึง มึงเอาไปซ่อนที่ใหนวะ
เจ้าของร้านบอกว่าเกะกะ อั๊วจะแขวนปะติทิง ไม่มีที่
เห็นร้านโทรมๆอย่างนี้จะมานั่งร้านนี้ไม่ง่าย ถ้าไม่คุ้น เจ๊จะพูดหน้าตาเฉยว่า ข้าวหมด ไม่ก็เต็ม หรือจองแล้ว ต้องอาศัยขาประจำพามา
ถามไถ่ศิษย์คณะมัณฑนะศิลป์และน้องที่จบจากคณะจิตรกรรมฯ พวกเด็กๆไม่กล้านั่งมิ่งหลีเหมือนกันค่ะ เพราะคนขายก็มีอารมณ์ศิลปิน
และมีตำนานเก่าๆเรื่องเล่าความเฮี๊ยบและใจดี(ลึกๆ)ขนาดให้อาจารย์และนักศึกษายืมตังได้แล้วกัน
โต๊ะแรกที่เห็น
ปกติ ไม่รู้จักกันขอนั่งไม่ได้ค่ะ เพราะเจ้าที่แรง..
เป็นโต๊ะประจำของศิลปินรุ่นเดอะ เช่น น้าแพท พี่โรจน์ อาจารย์สุวรรณี
น้านน น้าเต๋อ..คุณไข่มุกด์ ฯ
เดินเข้าไปในร้าน ต้องนอบน้อมสวัสดีเจ๊กันเสียก่อน
ความคิดเห็นที่ 20
อืม เราก็เคยเรียนศิลปากร ยังไม่เคยไม่กินเลยอ่ะ เพราะมองเข้าไปทีไรเห็นแต่ศิลปินรุ่นเดอะ มันเหมือนวงเหล้าด้วย
จากคุณ : แครมบรูเล่
น้ำมะเน็ด เขียน:มิ่งหลีได้แต่เดินผ่าน ไม่กล้าเข้าไปกินจากกิติศัพท์จากหลายคน กลัวตัวลีบๆ
ร้านสีลมภัตตาคาร เคยไปกิน เพื่อนบอกจะพาไปภัตตาคารจีนเก่า
เข้าไปนั่งแล้ววได้บรรยากาศประมาณกินอาหารจีน นั่งเก้าอี้เชคโก คนก็มากินกันเยอะ
แต่รสชาติก็โอเคแต่อย่าคาดหวังสูง(คห.ส่วนตัว)
กำลังดูบอร์ดนี้: ไม่มีสมาชิกใหม่ และ บุคคลทั่วไป 15 ท่าน