ชามกระเบื้อง สมัยโบราณ "ลายผักชี"

[o_PAO]

แตกลายงาทำได้ครับ มันเป็นขั้นตอนการเคลือบผิวขั้นสุดท้าย ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นการลดอุณหภูมิฉับพลัน ลองไปเดินดูร้านเซรามิคในสวนจตุจักรครับ มีเยอะ

[love_Heineken]

มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนจริงๆ นะเนี่ย

[o_ต่อ tapae inn]

งานพวกนี้ต้องอาศัย ประสบการณ์ และ การได้เห็นของจริง

[o_kandahar]

จากรูปชุดชาที่นำมาให้ชมนะครับ
เป็นของใหม่ทำเลียนแบบของเก่าร้อยเปอร์เซนต์
ดูจากสีสันและการเขียนลวดลาย ตลอดจนการทำเคลือบนั้น
เจตนาให้เป็นของเก่าอย่างชัดเจน อันนี้เพื่อนสมาชิกจำไปใช้ได้เลยครับ
อีกประการหนึ่ง ตัวที่ช่วยชี้ขาดระหว่างของแท้กับของเทียมก็คิอ
ตราประทับ หรือ อักษรบอกศักราช ซึ่งนักสะสมเครื่องกระเบื้องเรียกกันว่า
ตราโป หรือ เหนียนเฮ่า นั้น จะเป็นตัวบ่งชื้ถึงงานชิ้นนั้นทันทีครับ
อย่างชุดชาที่นำมาให้ชมนั้น
เหนียนเฮ่าลงอักษรว่า ไต้เหม็งส่วงเต็กนี้จี่
หรือ ในภาษาจีนกลางอ่านว่า ต้าหมิงซวนเต๋อเหนียนจื้อ ซึ่งแปลความว่า
ทำในแผ่นดินต้าหมิง รัชศกซวนเต๋อ ซึ่งเมื่อเทียบกับรายละเอียดของปั้นชา ถ้วยชา และถาดรอง
สามารถตอบได้ทันทีเลยว่า เป็นของปลอมครับ
เนื่องจาก งานลายครามในรัชกาลส่วงเต็ก สมัยหมิงนั้น
จัดได้ว่าเป็นลายครามล้ำเลิศในแผ่นดิน ฝีมือสูงส่งกว่ารัชกาล บ่วงและ หรือ ว่านหลี่ เสียอีกครับ
มีราคาสูงมาก เล่นหากันด้วยราคาหลักแสนกลางขึ้นไปทั้งนั้น ไม่มีทางราคาต่ำกว่านี้ครับ
อีกประการหนึ่ง เครื่องลายครามสมัยหมิงแท้ ๆ นั้น
นิยมทำของที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ เช่น โอ่ง หม้อน้ำ แจกัน
ส่วนของเล็กนั้น ล้วนเป็นของใช้อย่างจีนทั้งสิ้น ไม่มีของอย่างไทยเลย
ที่ตกมาอยู่ในบ้านเรานั้นก็น้อยเต็มที
ส่วนใหญ่อยู่ในพระบรมมหาราชวัง พระราชวัง
ตลอดจนสายสกุลขุนนางผู้ใหญ่ คหบดีมั่งคั่ง เท่านั้นครับ และของเหล่านี้เปลี่ยนมือยาก
ไม่มีทางจะหมุนออกมาในตลาดได้เลยครับ
งานลายครามหมิงส่วงเต็กนั้น ที่ดี ๆ มีอยู่ที่พระที่นั่งจักรีมหาปราสาท พระที่นั่งวิมานเมฆ
พระที่นั่งเวหาสจำรูญชั้นสอง แต่ก็ไม่มากครับ
คราวโปรดฯให้ไปคัดเลือกเครื่องกระเบื้องนั้น เท่าที่จำได้ มีอยู่ที่ละไม่เกิน 30 ชิ้น
แต่ในคลังใต้พระที่นั่งจักรีฯนั้น ยังรื้อดูไม่หมดครับ ถ้าได้ลงไปรื้อดูเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที
อยากให้เพื่อนสมาชิกได้เห็นโถมีฝา ลายมังกร หงส์ ที่พระที่นั่งวิมานเมฆ ตรงห้องเขียวชั้นสอง
จะมีโถหมิงส่วงเต็กใบสวยที่ว่าตั้งไว้ให้ดูครับ ใบเล็กนิดเดียว แต่ล้ำค่ามหาศาล

เอาเป็นว่า ชุดชาที่นำมาให้ดูนั้น เป็นของใหม่นะครับ
เก็บไว้ใช้งานเล่น ๆ ได้ครับ อย่าซีเรียสกับมัน
ถ้าซื้อมาไม่แพงก็ใช้สนุก ๆ ไปครับ แตกก็ไม่เสียดาย

ยินดีครับที่ได้รับใช้เพื่อนสมาชิก

[o_ต่อ tapae inn]

ขอบคุณครับ

[o__T100]

ขอฝากอาจารย์ด้วยคนครับ ไม่มีความรู้ช่วยฟันธงด้วยครับ
ขอบพระคุณครับ

[o_PAO]

นึกมั่ง ที่บ้านมีอะไรมั่ง

[love_Heineken]

นึกมั่ง ที่บ้านมีอะไรมั่ง

เดี๋ยวเอาออกมาถ่ายรูป ก้อทำแตกอีกหรอกพี่ ไม่ต้องเลย

[o_kandahar]

ขอโทษที่เข้ามาตอบช้าครับ
ป่วยนิดหน่อยเลยนอนยาวหลังจากกินยาเข้าไป ช่วงนี้รู้สึกว่าสุขภาพแย่ ๆ พิกล
แต่ก็ได้เครื่องกระเบื้องข้างกายคอยเป็นเพื่อนอยู่เสมอ
เพื่อนหลายคนพูดกับผมว่า "มีกระเบื้องเป็นเมีย มีปั้นชาเป็นลูก" ก็เห็นจะจริงครับ
มาเข้าเรื่องกันเลยนะครับ

เรื่องของชามลายเขียนสีสองใบ รูปหงส์มังกรที่นำมาให้ดูนะครับ
ชามพวกนี้เรียก Provincial Wares หรือก็คืองานท้องถิ่นทั่วไปครับ พวกนี้เป็นงานระดับชาวบ้าน
กล่าวคือ ชาวบ้านทำ ขายชาวบ้าน ใช้กันในหมู่ชาวบ้าน
ไม่ใช่ของมีฝีมือสูงส่ง เนื้อบางละเอียด เช่นงาน Imperial Wares หรือ Export Wares
แต่ก็ใช่ว่า Provincial Wares พวกนี้จะไม่มีเสน่ห์อะไรเลยนะครับ
เสน่ห์ของงานพวกนี้ อยู่ที่การเขียนแบบ Free Hand อันได้แก่การเขียนโดยไม่ต้องร่าง
หรือกำหนดรายละเอียดของลวดลายไว้ก่อน
หยิบใบไหนขึ้นมาได้ก็ป้ายสีเขียนลงไปด้วยความเร็ว จึงทำให้ลายนั้นมีความไหวมาก
แสดงความเร็วและความแม่นยำของช่างเขียนที่เป็นชาวบ้าน ต้องเน้นการผลิตงานจำนวนมาก
จำต้องอาศัยความเร็วมากกว่าความวิจิตรบรรจง เช่นงานชั้นบรรดาศักดิ์
ลองดูที่ลายหงส์มังกรทั้งสองใบสิครับ ฝีแปรงในการเขียนเร็วและคล่องแคล่วเพียงใด
อีกอย่างหนึ่ง งานพวกนี้ มักเป็นของใช้ในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะจาน ชาม ถ้วย ช้อน
ซึ่งล้วนเป็นของที่ขาดไม่ได้และต้องมีสำรองในปริมาณที่มากพอควรครับ
จึงต้องทำออกมาขายเป็นจำนวนมาก

ลายของชามคู่นี้เป็นลายหงส์มังกรแบบชาวบ้าน
ดูแล้วก็ให้ความรู้สึกสวยงามแบบลุ่น ๆ ไปอีกแบบ ที่สำคัญมีความเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในที
สมเป็นชาวบ้านที่จริงใจครับ เห็นได้จากลายมังกรสามเล็บ ซึ่งเป็นมังกรอย่างต่ำสุด
เป็นมังกรสามัญ ผู้คนทั่วไปมีสิทธิ์ใช้สอยได้
ผมเองเห็นแต่มังกรห้าเล็บ สี่เล็บ ได้เห็นสามเล็บก็อิ่มใจยามมองครับ แม้จะไม่เก็บเลยก็ตาม

มาดูที่ก้นกันต่อครับ
อักษรสองตัวนั่นถ้าอ่านไม่ผิด จากปัญหาแสงและเงาสะท้อน อักษรนั้นจะอ่านว่า ไหล่อิ๊ก
หรือ ไหลอี้ ในภาษาจีนกลางครับ คาดว่าเป็นยี่ห้อของผู้ผลิต

ชามทั้งคู่นี้ผมประมาณอายุว่าน่าจะอยู่ในช่วงกลางยุคสาธารณรัฐ (หมินกว๋อ) ครับ
ประมาณช่วง ปี1940 ลงมา เพราะดูจากทรวดทรง สีสันและลวดลาย
จะมีชามทำนองนี้อีกแบบหนึ่งที่เก่ากว่านิดหน่อย คือชามลายดอกไม้สีเหลือง-ชมพู ขอบเขียวครับ
พวกนี้เก่ากว่าไม่มาก แต่ก็ไม่ห่างจากชามคู่นี้มากนั้น แต่ยังไงก็ยังเก่ากว่าชามตราไก่
ชามคู่นี้คงเป็นชามใส่ข้าวต้ม ใส่ของกินแหละครับ
สามารถเอามาใส่กินได้จริง ๆ ให้ความรู้สึกดีไปอีกแบบหนึ่ง
ผมเองก็ชอบกินข้าวกับภาชนะที่ผมเก็บสะสมอยู่ มันได้อารมณ์ไปอีกอย่าง อย่างน้อยก็รู้สึกว่า
เราเป็นนายของมัน ไม่ใช่ให้มันเป็นนายเราครับ
ล่าสุดชามฝาลายบัวยันต์แตกไปอีกใบครับ พอป่วยเลยมือไม้อ่อน

ชามคู่นี้เก็บไว้ดูเล่น ไว้ใช้งานได้ตามสบายเลยครับ
อย่างน้อยก็พูดได้ว่า กินข้าวต้มในชามเก่าครับ

[o_PAO]

อ่านทุกตัวอักษร ได้รู้เรื่องใหม่ๆที่ไม่เคยรู้
ขอบคุณครับผม

[love_Heineken]

ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ ครับ ขอบคุณครับ สำหรับคำตอบทุกกระทู้

[o_peperomero]

ขอบคุณสำหรับความรู้มากมาย
ติดตามอ่านอยู่นะ
อยากให้คุณ Kandahar เอาชิ้นที่ basic ออกมาโชว์หน่อยพร้อมบรรยายเพื่อให้ความรู้อ่ะ
ไม่รู้ขอมากไปหรือเปล่า

[o_lekpn]

อยากไปชมที่บ้านจัง

[o_น้ำมะเน็ด]

ขอคารวะ ในความรู้กับคำตอบที่ละมุนละไม

เห็นชามตราไก่ของคุณกร แล้วที่บ้านมี 2 ใบแล้วจะถ่ายมาให้ติชมค่ะ

[o__T100]

ขอบพระคุณอาจารย์ครับ ใด้ความรู้อีกแล้ว