ชามกระเบื้อง สมัยโบราณ "ลายผักชี"

[o_น้ำมะเน็ด]

ในรูปนี้ก็มีถ้วยลายผักชี หาชมได้ตามวัดต่างๆ เขาใส่อาหารเวลาทำบุญวันพระ

ส่วนที่แบบที่คุณ kandahar บอกใช่แบบนี้หรือเปล่าคะ

[o_kandahar]

ใช่ครับ
ถ้วยใบที่ใส่กับแกล้มวางอยู่ข้าง ๆ จาน เป็นถ้วยลายผักชี
แต่ใบนี้เป็นลายผักชีพิมพ์ สีน้ำเงินซีด ๆ หน่อยครับ
ใช้ใส่ของกินกันทั่ว ๆ ไปในยุคห้าสิบปีลงมานี่
เวลาขายจะขายกันเป็นเข่ง ๆ เถา ๆ เลยทีเดียว
ลายผักชีพิมพ์แบบนี้ส่วนใหญ่มีตามวัดครับ ทายกชอบซื้อไปถวายทีละเยอะ ๆ
แบบนี้คนเล่นเครื่องกระเบื้องไม่เก็บกันฮะ

[o_ต่อ tapae inn]

ลายแบบนี้เรียกว่าอะไรครับ? ใครพอทราบบ้าง?

[o_kandahar]

ทั้งสองชิ้นของคุณต่อเป็นฝาชาม ชิ้นส่วนของชามฝาครับ หนึ่งใบจะประกอบด้วยฝากับตัว
ใบซ้ายของคุณต่อเป็นลายผักชีพิมพ์ของญี่ปุ่นครับ แต่พิมพ์ยี่ห้อว่า กังไซ...(อีกสองตัวเลือนมาก)
ผมอ่านไม่ได้ครับ ทำเลียนแบบงานของมณฑลกังไส หลังยุคสารธารณัฐจีนช่วงต้น ๆ
ใบขวาเป็นลายสิงห์โต หรือที่บางคนเรียกว่าลายสิงห์โตเล่นเชือก
เป็นลายพิมพ์ของญี่ปุ่นเช่นเดียวกัน ยี่ห้อที่ใบลายสิงห์โตนี่อ่านว่า เหยียกชิมเตียงฉัง
หรือ รั่วเซิ่นเจินจั้ง ในภาษาจีนกลางครับ
ทั้งสองใบเป็นของทำในญี่ปุ่น เลียนแบบงานเก่าในสมัยโบราณ

ในวงการสะสมเครื่องกระเบื้องนั้น
เราไม่นิยมงานแบบนี้เลยครับ ด้วยเหตุผลเรื่องคุณค่าเชิงฝีมือ จำนวนในการผลิตที่มาก
และตัวมูลค่าที่ไม่แพงนัก
แต่ทว่าคุณค่าบางประการที่แฝงอยู่ในจานชามกลุ่มนี้ก็คือ
มันเป็นเครื่องบอกถึงความนิยมและรสนิยมของคนในแต่ละสมัยครับ
งานยี่ห้อเหยียกชิมเตียงฉังนั้น ผลิตกันตั้งแต่สมัยราชวงศ์หมิง
เป็นงานที่ละเอียดและมีฝีมือสูงยิ่ง เนื้อก็งาม ลายก็งาม ได้รับความนิยมกันมาถึงสมัยราชวงศ์ชิง
จึงมีการทำปลอมกันมาตั้งแต่ยุคร้อยกว่าปีนั้น
ในสมัยรัชกาลที่ ๕ ก็มีการสั่งงานเหยียกชิมเข้ามาขายในละแวกเสาชิงช้ากันมากครับ
ซึ่งมีทั้งที่เป็นของดีและไม่ดีลดหลั่นกันไปตามลำดับ
วงการสะสมบ้านเราก็เล่นหากันครับ แต่ต้องพิจารณาเป็นชิ้น ๆ ไป

ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ราคาของเครื่องกระเบื้องเหยียกชิมในบ้านเรานั้น
แพงมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ ๕ แล้วครับ
ต่อมาเมื่อความต้องการมีมากเข้า ก็มีการสั่งงานเหยียกชิมญี่ปุ่นเขียน
เหยียกชิมญี่ปุ่นพิมพ์ เข้ามาขายในตลาดบ้านเรา
โดยเน้นกลุ่มเป้าหมายไปที่กลุ่มสามัญชนและตลาดล่าง
ซึ่งไม่อาจหาซื้อเครื่องกระเบื้องเหยียกชิม หรือเครื่องกระเบื้องชั้นเลิศ ได้เช่นชนชั้นขุนนาง
หรือคหบดีมั่งคั่ง หรือที่เราเรียกว่า กระเบื้องชั้นบรรดาศักดิ์ได้
ให้สามารถมีกระเบื้องลายครามเหยียกชิม หรือกระเบื้องยี่ห้ออื่นไว้ใช้สอยตามกำลังของตนได้
ซึ่งสะท้อนให้เห็นว่า
รสนิยมนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่สามารถจำกัดได้ นั่นก็คือรายได้และฐานะทางสังคมนั่นเองครับ
กล่าวง่าย ๆ ก็คือ ถึงมีสตางค์ไม่มากก็มีของคล้าย ๆ กันไว้ใช้สอยได้ครับ
ทำนองว่า "รสนิยมสูงไป แต่รายได้ต่ำ" ซึ่งมีอยู่ในทุกสมัย ทุกมุมโลกครับ

กระเบื้องพิมพ์ลายกลุ่มนี้ ผมเองถือเป็นส่วนหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์กระเบื้องถ้วยจีนสยาม
เป็นเสมือนบันทึกหน้าหนึ่ง ของประจักษ์พยานในความนิยมเครื่องกระเบื้องถ้วยของบ้านเรา
แม้ว่าผมจะไม่เล่นหากระเบื้องกลุ่มนี้
แต่ผมก็รักมันในฐานะของพยานแห่งเวลา และชีวิตวัฒนธรรมครับ
ลองเก็บเล่น ๆ เรื่อย ๆ ครับ
มีอะไรก็มาเล่าสู่กันฟัง

ยินดีรับใช้ทุกเรื่องกระเบื้องถ้วยครับ

[o_PAO]

ได้ความรู้อีกแล้ว

[o_ต่อ tapae inn]

ขอบคุณข้อมูลและมิตรภาพที่งดงามของคุณ Kandahar มากๆครับ ถ้ามีคนแบบนี้เยอะๆ วงการสะสมคงทั้งสนุกและได้ความรู้มากมายครับ

[o_farang]

น่านับถือจริงๆครับ

[o_MAD]

ขอบคุณข้อมูลและมิตรภาพที่งดงามของคุณ Kandahar มากๆครับ ถ้ามีคนแบบนี้เยอะๆ วงการสะสมคงทั้งสนุกและได้ความรู้มากมายครับ

เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ

[o_lekpn]

เยี่ยม

[o_น้ำมะเน็ด]

ความรู้แบบนี้ ยากที่จะหาอ่านจากหนังสือ ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆที่นำมาแบ่งปันค่ะ

[o_Coolhei]

แน่น ด้วยเนื้อหา จริง ๆ

[o_ลูกอีช่างเก็บ_80]

ความรู้เน้นๆเลยครับ ถ้าคุณ Kandahar มีความรู้อะไรดีๆน่าสนใจที่คิดว่าจะเป็นประโยชน์กับนักสะสมโดยทั่วไป เปิดกระทู้ใหม่ได้เลยนะครับ

[love_Heineken]

นักเรียนเอาการบ้านมาให้อาจารย์ วิเคราะห์ อีกแล้วครับ
ไม่ใช่ลองภูมินะครับ ด้วยความเคารพ ด้วยที่ว่าซื้อหามาในราคา
ไม่แพงนัก เลยสะสมแบบไม่มีความรู้ ช่วยชี้แนะหน่อยครับ
ขอบคุณมากครับ

[love_Heineken]

[love_Heineken]

มีคำถามนึง สงสัยมากเลยครับ แตกลายงา เนี่ย ทำขึ้นใหม่ได้หรือไม่ครับ ?