และก็มาถึงภาระกิจหลักอีกอย่างนึงของผมที่จะไปจิบกาแฟร้านพี่ต้อ บลูด๊อก ย่านไนท์บาซ่า
ตอนแรกผมได้รับคำแนะนำจากพี่ยุทธ ว่าเมื่อได้ไปแล้วอย่าไปตีซี้ทำหนิดหนมกับแกซะทีเดียว ผมก็เริ่มด้วยการสั่ง ลาเต้ร้อน แล้วก็ทำการสำรวจของสะสมของพี่เค้า บอกได้เลยครับว่าเกิน 90เปอร์เซ็นต์ เป็นของอเมริกา เผลอๆจะทั้งหมดด้วยซ้ำ ก็หลากหลายดีครับ
เมื่อเดินชมจนเมื่อยขาก็มาจิบกาแฟที่พี่ต้อได้ชงเตรียมไว้ และก็เริ่มคุยกับแกประโยคแรกว่าร้านพี่สวยจัง จากนั้นก็ขออนุญาตถ่ายภาพ ซึ่งพี่ต้อเองก็ยินดี เพราะแกเล่าให้ฟังว่าใครๆที่มากินกาแฟ ก็ต้องถ่ายรูปกลับไปทุกครั้ง
จากนั้นผมก็เริ่มอึดอัด ต้องเปิดเผยตัวเอง ว่าพี่ยุทธและพี่เปาส่งมา เท่านั้นเอง ก็เรียกรอยยิ้มหวานๆจากพี่ต้อได้ จากนั้นก็ได้คุยกันอย่างออกรด ซึ่งเป็นค่อยจะเป็นตัวผมหน่อย มีอยู่ประโยคนึงที่แกพูดขึ้นมาแล้วผมกินใจมาก ก็คือ
ผมไม่สนใจหรอกว่าวันนึงผมจะขายได้สักเท่าไหร่ แต่ผมมีความสุขนะ ที่ได้อยู่กับสิ่งที่ผมรัก ยอมรับครับ ประทับใจจริงๆ
ชมภาพบรรยากาศในร้านกันดีกว่าครับ
จากที่คุยได้ไม่นาน ก็มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามาในร้าน เชื่อหรือไม่ครับ ว่าเป็นคุณต่อ ท่าแพอินน์ ที่พลัดกับพี่เปาเมื่อครั้งที่แล้ว ก็เลยได้คุยกันด้วย พี่ต้อบอกว่าอีกสักเดือนนึงร้าน โค้กคับ ก็จะเสร็จ ยังชวนพวกเราให้ไปเที่ยวกันเลยครับ จนแล้วจนรอด ลาเต้ที่ผมจิบจนเกลี้ยงถ้วยก็หมดลง แถมพี่ต้อยังไม่คิดตังอีกตังหาก ขอบคุณมากครับพี่
(จากภาพ คนด้านซ้าย พี่ต้อ บลูด๊อกซ์ คนขวา คุณต่อ ท่าแพอินน์)