ของดี ของเด็ดจากไนติงเกลโอลิมปิค

[o_cokeyuth]

ขอบคุณสำหรับ เนื้อหา และ สาระ แบบเข้มๆเต็มรส

ที่ทำให้จิ๊กโก๋ ขาสั้น และ คอซอง แถวๆห้างไนติงเกล "หายโง่"

[o_cokeyuth]

เกมงูตกบันได (เรียกแบบนี้ป่าวหว่า)

ว่าแต่ว่า คุณเปาเคยเจอเกม "จูแมนจี้" (JUMANJI) บ้างไหมครับ

[o_PAO]

ขอบคุณคุณเสริมสำหรับข้อมูล
และขอบคุณแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมมาตามเก็บของพวกนี้ คือคุณเอนก นาวิกมูล
ซึ่งผมตามงานเขียนของแกมาจากหนังสือสารคดีครับ

[sermsoon]

ลองไปค้นรูปที่ถ่ายตอนไปตลาดบ้านใหม่ (ตลาดร้อยปีแปดริ้ว) ได้มาบ้าง
ตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจถ่ายเป็นเรื่องเป็นราว เพราะไปกันหลายคน ไม่อยากให้ใครมารอเรา
วันหน้าได้คนถูกคอคงได้ภาพได้เรื่องเป็นน้ำเป็นเนื้อกว่านี้

ปลดรูปออกครับ เพราะกว้างมากทำให้หน้าพลอยยืดกว้างไปด้วย อ่านยาก ต้องสครอลล์เมื่อยมือ

[sermsoon]

ขออภัยครับ โพสท์ผิดกระทู้
ที่นี่มีที่น่าเที่ยวเต็มไปหมด เพิ่งมาใหม่ยังหลงทาง (อย่างมีความสุข) อยู่
แล้วจะเข้ามาคุยเรื่องไนติงเกลต่ออีกครับ

[o_PAO]

ลืมตอบพี่ยุทธ
ไม่เคยเจอเลยครับ เคยเห็นแต่ในหนัง

[sermsoon]

ไนติงเกล ให้คำนิยามตัวเองว่า
อาคารแห่งเครื่องกีฬา ราชาแห่งเครื่องดนตรี ราชินีแห่งเครื่องสำอาง
สมัยนั้น (40 กว่าปี่อน) ยังไม่ค่อยมีใครคิดคำโฆษณาคล้องจองแบบนี้

จำได้ว่ารายการที.วี.ที่ไนติงเกลฯ เป็นสปอนเซอร์ คุณนัติ นิยมวานิช เจ้าของฯ เป็นผู้ประกาศแนะนำสินค้าในช่วงเวลาโฆษณาด้วยตนเอง ด้วยท่วงทีสง่า สุขุม และน่าเลื่อมใส ไม่แพ้พิธีกรอาชีพทีเดียว

[o_PAO]

ไนติงเกลโอลิมปิคเป็นข่าวดังอีกครั้งวันนี้ เรื่องลูกสาวนายห้างไนติงเกล

[o_lekpn]

พี่เปา ลบเหอะพี่ อ่านแล้วเครียดอ่ะ ไม่น่าเอามาให้อ่านเลย

[sermsoon]

ตอนข่าวนี้ผ่านสายตาทางทีวี จำนามสกุลได้ แต่ไม่ได้คิดว่าจะเป็นลูกสาว "นายห้างฯ" เข้าใจว่าเป็นเครืองญาติห่างมากๆ จึงมิได้วนใจ

ผมจำคลับคล้ายคลับคลาว่า ตอนเป็นเด็กอยู่ช่วยขายของเครื่องกีฬา-ดนตรี ที่บ้านนครสวรรค์ นายห้างฯ เคยพาทีมงานมีสาวญี่ปุ่น 2 คน (แต่งกิโมโนด้วย) แหม่มยุโรปอีกคนสวยมาก ไปตระเวณเดินสายเยี่ยมลูกค้า และประชาสัมพันธ์เครื่องสำอาง "เมิร์ล นอร์แมน" รับแต่งหน้าฟรี ยังได้ถ่ายภาพร่วมกันด้วย ถ้าจำไม่ผิด นายห้างพาลูกสาวอายุราว 4-5 ขวบไปด้วย ตอนนี้หารูปไม่เจอครับ น่าจะเป็นคุณฮันนี่ที่ว่านี่แหละ

เฮ้อ... เวรกรรม
แต่เธอก็สบายไปแล้ว
มีอยู่แต่พวกเรานี่แหละ ตะเกียกตะกาย (หาของ) ต่อไป
นะ เล็ก นะ

[o_cokeyuth]

เครื่องสำอางค์ เมิร์ล นอร์แมน โอ้โห เก่ามั่กๆเลยพี่
ตอนนั้น...นายห้างประจวบ จำปาทองเพิ่งจะหัดกวนครีมกวนอิมเองนะ
สงสัยจะเป็นคู่แข่งกับเครื่องสำอางค์ ญี่ปุ่น คาเนโบ้ ที่ดังมากสมัยนั้น
ยี่ห้อนี้ยังอยู่หรือเปล่า ต้องวานสาวๆไปสืบหา

ผมรู้แต่ว่าถ้าผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับ เทนนิส ห้างไนติงเกล คือ เจ้ายุทธจักรนะครับ
ส่วนแบดมินตัน ก็ต้องมาซื้อแถวสนามศุภ.
แหม!รู้ลึก..บ้านญาติผมก็ ร้านขายเครื่องกีฬา เจ้าเก่า ของสระบุรี เหมือนกัน

[sermsoon]

ไนติงเกลฯ เป็นตัวแทนอุปกรณ์เทนนิส Wilson สมัยนั้นยังไม่มีแร็กเก็ตเฟรมและก้านโลหะ มีแต่ไม้ล้วนๆ ทั้งอัน หน้าไม้ก็เป็นขนาดเล็ก ไม่มีจัมโบ้อย่างปัจจุบัน รุ่นที่เป็นที่นิยมของวิลสัน ตั้งตามชื่อนักเทนนิสมีชื่อของอเมริกา (ส่วนใหญ่) เท่าที่จำได้มี Jack Krammer, Tony Trabert ที่ไม่ใช่ชื่อคนเห็นจะมี Top Notch

ส่วนลูกเทนนิสสมัยนั้นในกรุงเทพฯ ผมไม่ทราบนิยมยี่ห้ออะไร แต่ที่นครสวรรค์ (คอร์ดดิน) ใช้ Slazenger ยี่ห้อเดียว ช่วงไหนของขาดตลาด (สั่งจากไนติงเกล) ก็ป่วนกันทั้งสโมสร สั่งดันล็อปไปพอขายแก้ขัดได้ ไม่กล้าสั่งมากเพราะพอสลาเซ็นเย่อร์มา ดันล็อปจะขายไม่ได้ทันที เก็บนานก็ไม่ได้ เพราะลูกเทนนิสสมัยนั้นต้องใส่กระป๋องโลหะอัดลม เวลาเปิดแบบดึงฝาเหมือนโค้กกระป๋อง หากไม่มีลมดังฟี้ดออกมา ลูกค้าจะไม่รับของ ต้องเปลี่ยนกระป๋องใหม่ให้เขา แล้วเราส่งกระป๋องลูกอ่อนที่เปิดแล้วกลับมาเปลี่ยนที่ไนติงเกล เขาเอาไปเลหลังถูกๆ ขายพวกซ้อมเสิร์ฟหรือน็อคบอร์ดครับ

[sermsoon]

หากเป็นแบดมินตัน ซึ่งสมัยนั้น (พ.ศ. 2500 ต้นๆ) ยังไม่มีเฟรมโลหะเหมือนกัน มีแต่เฟรมไม้ก้านไม้ และเฟรมไม้ก้านเหล็กชุบโครเมี่ยม (ยังไม่มีก้านอลูมิเนียม แกรไฟท์ หรือโบรอน) ยี่ห้อที่เป็นที่นิยมมากที่สุดคือ Silver Gray รองลงมาคือ Dunlop (รุ่น Maxply 5 เฟรมไม้ก้านเหล็กชุบโครเมี่ยม) ยังไม่มีแร็กแก็ตญี่ปุ่นครับ รุ่นที่นิยมของซิลเว่อร์เกรย์คือ รุ่นหว่องเป็งสูน (Wong Peng Soon) ซื่งเป็นแช็มป์โลกชาวสิงคโปร์ สมัยนั้นทีมชาติไทยมี เจริญ วัฒนสิน (บิดาคุณเจ เจตริน) ธนู ขจัดภัย ฝ่ายหญิงมีประเทือง ปัตตพงศ์ จำได้แค่นี้ครับ

ราวปีพ.ศ. 2510 กว่าๆ แร็กเก็ตญี่ปุ่นเริ่มเข้ามา ยี่ห้อที่ดังมากคือ Yoneyama ซึ่งต่อมาภายหลังเปลี่ยนชื่อให้สั้นเรียกง่ายและเป็นมงคลกว่าชื่อเก่า (ในทัศนะของคนไทย) ว่า Yonex อีกยี่ห้อที่เห็นคือ Sukiyama แพ้โยเน็กซ์ลิบลับ ยี่ห้อนี้แปลก เคยเห็นมีรุ่นหนึ่งก้านเหล็กคู่ เป็นเหล็กชุบโครเมี่ยมเล็กกว่าก้านแบบธรรมดา แต่เป็นสองอันคู่กัย ห่างกันราว 1 ซม. ไม่ค่อยเห็นมีใครใช้เท่าไร

ยุคนี้ของญี่ปุ่นมีทั้งโลหะอลูมิเนียมและเหล็ก ล้วนๆ หรือผสมกัน มีของอังกฤษมาดังอีกยี่ห้อหนึ่งคือ Carlton ตัวเฟรมเป็นเหล็กค่อนข้างบางเพื่อความเบา ชุบโครเมี่ยม มีข้อเสียคือใช้ไปนานๆ น้องหนิมอาจมาเยือน ส่วนข้อดีคือก้านแบนทำให้สปริงตัวได้ดี และก็ขายดีไม่แพ้โยเน็กซ์ทั้งที่ราคาแพงกว่าด้วย

[bloods]

หนุกจังฟังอดีต

เล่าอีกนะครับ ผมไม่ทันไม่รู้เรื่องแต่ก้อชอบฟังเรื่องราวในอดีต ครับผม

ขอบคุณครับบบ

[sermsoon]

สำหรับลูกขนไก่หรือที่ฝรั่งเรียก Shuttlecock เป็นของไทยล้วนๆ แถมยังส่งออกไปขายทั่วโลกอีกด้วย เพราะการแข่งขันแม็ทช์สำคัญๆ เช่น โธมัสคัพ ที่อังกฤษ ยุคนั้นใช้ลูกแบดมินตันที่ผลิตในประเทศไทยครับ สมัยนั้นเราภูมิใจกันมาก ที่ลูกขนไก่ไทยคุณภาพดีที่สุดในโลก แต่... ลึกๆ แล้ว ขนที่ใช้ทำลูกคนไก่คือขนเป็ด ซึ่งเราสั่งนำเข้าจากเวียดนามเป็นส่วนใหญ่ครับ

โรงงานผลิตลูกขนไก่ที่มีชื่อมีอยู่ 4-5 บริษัท ซึ่งจริงๆ แล้วก็เป็นคนกลุ่มเดียวกัน ซึ่งแยกตัวออกมาผลิตเป็นยี่ห้อของตัวเอง คุณภาพจึงไม่แตกต่ากันมากนัก ขึ้นอยู่กับการโฆษณาและกำลังภายในมากกว่า ที่ดังๆมี ตราปืน (Winchester) ตรานกอินทรี (Eagle) ตราโล่ห์ชนะ (Victory Shield) ตรานกแก้ว (Parrot) นี่เป็นเกรด A ราคาขายปลีกลูกละ 3.50 บาท เป็นโหลหลอดกระดาษ โหลละ 38-42 บาท

ขนาดยี่ห้อคาร์ลตันและดันล็อปของประเทศอังกฤษ ยังมาจ้างโรงงานในเมืองไทยผลิตแล้วส่งออกไปกลับไปอังกฤษไปขายทั่วโลกเลยครับ

ส่วนเกรดต่ำคือขนไม่ขาวปลอด ขนไม่ค่อยสมบูรณ์ 100% น้ำหนักไม่มาตรฐาน มีตราหมี ตราเรือใบ ตราสามห่วง คือแต่ละโรงงานจะมีสองเกรดทุกแห่ง จำไม่ได้ว่าตราไหนของเกรดสองเป็นของใคร คลับคล้ายคลับคลาว่าตราปืน+ตราเรือใบ ตรานกอินทรี+ตราหมี ตรานกแก้ว+สามห่วง หรือยังไงเนี่นย ราคาขายปลีกลูกละ 2.00-2.50 บาท โหลละ 20 -22 บาท

พ่อผมช่างคิด เอากระบอกลูกขนไก่ที่ถอดขายปลีกไปแล้วนับร้อยๆ กระบอกมาวางเรียงกันบนหลังตู้โชว์ของ เป็นแนวยาวเต็มร้านเกือบ 30 เมตร สวยมากครับ เสียดายตอนนั้นผมไม่ได้คิดเก็บไว้เป็นที่ระลึก คิดไม่ถึงครับว่าตกมาสมัยนี้จะเป็นของสวยงามที่หาอีกไม่ได้แล้ว