แหม้!คุณเล็กเอาอะไรมาพูด เงินทองเค้าไม่สนกันเท่าไหร่หรอก นอกเสียจากว่าจะมีคนเอามาตั้งร้านขายก็โดนโขกไปเยอะเหมือนกันครับ แต่ถ้าเราไปหาตามตลาดตามร้านนี้ก็มีหลายแบบครับ
1.คิดว่าเราจะเอาไปขายต่อได้กำไรเป็นแสนเป็นล้าน กลัวขายไปแล้วมีคนมาขอซื้อสักล้านนึงแล้วอดหน่ะ ทั้งๆที่เราเข้าไปบอกว่าเราสะสมป้ายสังกะสีอยู่ ขอซื้อได้ไหมครับ
2.กลัวว่ารถโค้กรถเป๊ปซี่ที่เอามาติดเค้าจะว่าเอา จะโดนปรับอะไรทำนองโน้นเลยถ้าให้เรามา
3.พวกนี้ดีครับ เราไปขอซื้อก็จะขายกันตรงๆเลยไม่อ้อมค้อม เค้าแงะให้เห็นๆ แต่ระวังจะโดนเรียกแพงครับ ต่อรองราคาตามอัธยาศัย ผมได้ป้ายเป๊ปซี่เหลือง เหล็กหนาปึกจากชัยภูมิในราคาร้อยเดียว
4.คนรู้จักกัน ก็สอยได้ตามสะดวกครับ
5.ถ้ามันติดตามต้นไม้หรือบ้านร้านที่ไม่มีคนอยู่ ก็แกล้งๆมึนเอาค้อนแงะมาเลยครับ(กรุณาเหลียวซ้ายแลขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่จริงๆ) มีครั้งนึงผมเจอป้ายแฟนต้ารุ่นเก่าติดอยู่ที่บ้านไม่มีคนอยู่ ผมใส่เสื้อพนักงานโค้กเดินถือค้อนไปถอนออกมาเฉยๆโดยละม่อมคร๊าบบบ
ถ้าจะบอกว่าเอามาเป็นสมบัติส่วนตัวแล้วไม่ถูกต้อง ผมว่าเราเห็นคุณค่าของมันแล้วเก็บไว้ให้คนรุ่นหลังดูดีกว่าที่มีบ้างคนไม่รู้คุณค่าเอาไปตีฝาบ้าน ทำรางน้ำ ทำเล้าไก่
น้องโจ้จะเอาสไปร์ทใบนั้นเหรอ ต้องใช้ของหนักๆมาชนนะ มีอะไรมาชนเสนอมา
