ออกจากวัดจี้กง ก็ไปชมศูนย์จำหน่ายใบชาหลงจิ่ง คนจันในแถบนี้นิยมกินชาเขียวหลงจิ่ง มากกว่าชาแดงอู่หลงนะครับ ชาในโลกนี้ผลิตจากต้นชาชนิดเดียวกัน ที่ต่างกันคือกรรมวิธีการผลิตครับ ชาเขียวหลงจิ่งคือยอดอ่อนใบชา 3 ใบแรกที่เด็ดด้วยมือของหญิงสาว และนำมาคั่วโดยใช้มือคน เนื่องจากจะได้รู้ถึงความร้อนที่เหมาะสม
ชาเขียวหลงจิ่ง นิยมกินทั้งน้ำและใบ คนจีนนิยมกินน้ำแล้วนำใบไปทำอาหาร หรือจะกินแบบแห้งๆก็ได้รสชาดคล้ายกินเม็ดแตงโมแต่ไม่มันเท่า ชาเขียวมีวิตามินสูง ต้องชงด้วยน้ำร้อนที่ทิ้งไว้ซักพัก ไม่ใช่น้ำเดือด 100 องศา
สาวหมวยมาสาธิตการชงชา และขายชาไปด้วย
ใบชาเขียวยังแบ่งเป็นสามเกรดคือ ธรรมดา เกรดเอ และเกรดเอเอ ที่เห็นในภาพคือ เกรดเอและเกรดเอเอ ชาเขียวที่ดีใบชาจะออกสีเหลืองนะครับ
ต้นชามีอายุยืนมาก บางต้นอายุหลายร้อยปี ยิ่งอายุมากยิ่งเป็นชาที่ดีเลิศซึ่งไม่มีขายครับ เพราะส่งไปให้ท่านผู้นำ แต่ถ้าต้นชาอายุเกิน 500 ปี ถือว่าเป็นมารแล้วกินไม่ได้ครับ
ชาเขียวราคาแพงมากครับ 1 ชั่งประมาณครึ่งกิโล ขายราคา 900 หยวน ถ้าเกรดเอเอ หนึ่งชั่งขาย 1500 หยวน ไม่ต้องบอกก็รู้นะครับว่าผมซื้อหรือเปล่า
