ของดี ของเด็ดจากไนติงเกลโอลิมปิค

โดย **sermsoon** » พฤหัสฯ. ส.ค. 31, 2006 12:00 pm

ลูกขนไก่สมัยนั้นยังไม่ได้กำหนดน้ำหนักเป็นแกรมเหมือนสมัยนี้ (ยกเว้นที่ส่งออก เพื่อให้เป็นมาตรฐานสากล) ในเมืองไทยแบ่งน้ำหนักเป็น 3 ชนิดเรียกว่าเบอร์ 1 เบอร์ 2 และ 3 ที่จริงมีกำหนดเป็นแกรมเหมือนกันเช่น เบอร์ 1 น้ำหนักระหว่าเท่านี้ถึงเท่านี้แกรม ซึ่งไม่มีเขียนระบุไว้บนข้างกล่อง จึงไม่มีใครสนใจจดจำ

เบอร์หนึ่งเบาที่สุด ใช้เล่นในคอร์ดปิดที่อับลมสนิท และใช้ในการแข่งขัน เบอร์สองน้ำหนักมากกว่าเบอร์หนึ่งเล็กน้อย ใช้ในคอร์ดปิดที่พอมีลมรั่วไหลเข้าได้บ้างหรือคอร์ดปิดๆ เปิดๆ (หุ หุ) หรือกลางแจ้งที่ลมไม่แรงนัก ส่วนเบอร์สามใช้เล่นกลางแจ้งที่ลมค่อนข้างแรง แต่ถ้ากลางแจ้งที่ลมแรงก็ต้องลูกพลาสติคหัวยางเลยครับ ส่วนลูกเกรดรองไม่มีแบ่งเบอร์ครับ

สมัยนั้นก่อนเล่น เขาจะใช้มือจับหัวลูกคว่ำลงเอาส่วนที่เป็นขนจุ่มลงในน้ำเร็วๆ แล้วรีบยกขึ้นสลัดน้ำออกสองสามที ไม่ทราบที่กรุงเทพฯ หรือจังหวัดอื่นๆ หรือทั่วโลกเขาทำหรือเปล่า แล้วเดี๋ยวนี้ยังทำอยู่อีกหรือไม่ และที่สำคัญคือทำไปทำไม จนเดี๋ยวนี้ยังไม่รู้เลยครับ

ผมไม่ได้จับแร็กเก็ตแบดมินตันมาเกือบ 30 ปีแล้ว เดือนก่อนคว้าไม้จะลงไปหวดกับหลานที่สนามหญ้า ปรากฏว่าตี 10 ครั้งไม่ถูกลูกเสีย 4 ครั้ง เลยต้องยอมเลิกเสียโดยดี สงสัยส่วนที่เก็บโปรแกรมกะระยะในหัวสมองจะเป็น Bad Sector ไปซะแหล่ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ชอบฟังด้วยเหมือนกัน...ประเภท..คุยเร่องเก่า..เล่าความหลัง

จำได้ว่าตอนเด็กๆ..ลูกขนไก่ที่ใช้ต้องตราปืนถึงจะดี...เดี๋ยวนี้ไม่รู้ยังเป็นที่นิยมอยู่หรือป่าว :wink:

โดย **o_PAO** » ศุกร์ ก.ย. 01, 2006 7:20 am

ได้ความรู้เพิ่มขึ้นเยอะเลยครับ

มาลงชื่อว่าชอบฟังเรื่องเก่าๆเหมือนกัน

โดย **sermsoon** » ศุกร์ ก.ย. 01, 2006 10:44 am

สมัยนั้น (2500 กว่าๆ) ตราปืนขายดีที่สุด รองลงมาเป็นนกอินทรี โล่ห์ชนะ นกแก้ว
ต่อมามีตราไทรอัมพ์ (Triumph) ออกมาแข่ง ก็แย่งส่วนแบ่งการตลาดไปได้เยอะ
ช่วงนั้นผมเข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพฯ เลยขาดการติดตามจึงไม่รู้ว่าไทรอัมพ์ของใครทำ
หลังจากนั้นมีออกมาอีกนี่ห้อ จำชื่อไม่ได้ ได้ข่าวว่าคุณเจริญ วัฒนสิน เป็นเจ้าของหรือไงเนี่ย

พวกร้านค้าเครื่องกีฬา เครื่องดนตรี โดยเฉพาะร้านค้าปลีกและส่ง ผมจะรู้จักเป็นส่วนมาก
เพราะติดต่อซื้อขายสินค้ากันเป็นประจำ อย่างร้านขายส่งเครื่องดนตรีส่วนใหญ่อยู่เวิ้งนครเขษม
ที่ดังมากสมัยนั้นก็มี แต้เซ่งฮง ฮงเซ้ง ห้างแผ่นเสียงกรุงเทพฯ ธีระมิวสิค ฯลฯ
เครื่องดนตรีไทยเดิมก็มีที่เวิ้งนี่แหละ แต่เป็นเกรดธรรมดา เกรดดีต้องดุริยบรรณ สี่แยกคอกวัว

ดีครับ มีคนอ่านผมพลอยได้บริหารสมองบริหารความจำไปด้วย เด๋วนี้แย่แล้ว หาของทั้งวัน
ท่าอัลไซเม่อร์กำลังถามหาซะแหล่ว?

โดย **o_cokeyuth** » ศุกร์ ก.ย. 01, 2006 12:55 pm

แอบย่องไปที่ อดีตเอเย่นต์ห้างไนติงเกลของจังหวัดบ้านผม
ก้าวแรกก็เจอที่เขี่ยบุหรี่ที่เขาแจกสมนาคุณให้เอเย่นต์เป็นรูปไม้กอล์ฟ
ได้กลิ่น "ห้างไนติงเกล" ตั้งแต่แรกเห็น

รูปภาพ

โดย **o_cokeyuth** » ศุกร์ ก.ย. 01, 2006 1:09 pm

พยายามหารูปมาช่วยอธิบายเรื่องที่พี่เสริมเล่าให้ฟัง
พอได้มาอย่างละนิดอย่างละหน่อย
รูปภาพ

ป้าบิลลี่ จีน คิง คนที่หน้าเชยที่สุด

รูปภาพ

ปีเตอร์ เฟลมมิ่ง คนผมทองรูปหล่อ และ จอห์น แม๊คแอนโร คนคาดหัวหน้าละอ่อน
แชมป์โลกชายคู่ไร้เทียมทานแห่งยุค
ลุงๆและป้าๆรุ่นนั้น เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้ไม้เทนนิสวิลสันอยู่พักใหญ่
แต่วิลสันก็พ่ายแพ้เทคโนโลยีครับ เมื่อไม้เทนนิสที่ทำด้วยไม้เป็นของเชยๆ
ถูกแทนที่ด้วยไม้เทนนิสโลหะเบา ยี่ห้อ HEAD และ สวมรองเท้ายี่ห้อใหม่
ชื่อคล้ายภาษาอินเดียนแดง"นิเก้"
ซึ่งเรียกไปเรียกมา มันก้อติดปากว่า "ไนกี้" แหละครับ

แล้วลุงๆป้าๆในรูปก็ย้ายค่ายไปใช้ไม้HEADและสวมรองเท้าไนกี้กันเป็นทิวแถว
โดยเฉพาะไอ้หนุ่มหัวยุ่งขี้โมโห..............................
ชื่อ จอห์น แม๊คแอนโร ที่ปาไม้แร็กเก็ตเป็นว่าเล่น ปาจนมันดังแหละคุณ

แต่มีชายหนุ่มเคราดก ชื่อ บียอร์น บอร์ก เหลืออยู่อีกคนนึงที่ไม่ยอมเปลี่ยนไม้เทนนิส
เขายังใช้ไม้เทนนิสที่ทำจากไม้ ยืนต่อกรไม้เทนนิสโลหะอย่างไม่ยี่หระ
แต่เขาก็ตกยุคไปในที่สุดพร้อมๆกับทรงผมเชยๆของเขา

รูปภาพ

โดย **o_cokeyuth** » ศุกร์ ก.ย. 01, 2006 1:12 pm

รอยต่อแห่งยุคสมัย...แน่นอนละ ห้างไนติงเกล ก็ขี่ไม้เทนนิสวิลสัน
วิ่งเหนือยอดคลื่นอยู่พักใหญ่ๆ

รูปภาพ

โดย **o_cokeyuth** » ศุกร์ ก.ย. 01, 2006 1:15 pm

แต่ว่าไม้เทนนิสที่ทำจากไม้ พวกมันหายใจรวยริน
และลาจากคอร์ทไปอย่างเงียบๆ

รูปภาพ

โดย **o_PAO** » ศุกร์ ก.ย. 01, 2006 1:16 pm

พี่ยุทธไปขอถ่าย หรือขอซื้อเขามาเนี่ย :shock:

โทษทีนะครับ ผมมาโพสคั่น

โดย **o_cokeyuth** » ศุกร์ ก.ย. 01, 2006 1:19 pm

sermsoon เขียน:หากเป็นแบดมินตัน ซึ่งสมัยนั้น (พ.ศ. 2500 ต้นๆ) ยังไม่มีเฟรมโลหะเหมือนกัน มีแต่เฟรมไม้ก้านไม้ และเฟรมไม้ก้านเหล็กชุบโครเมี่ยม (ยังไม่มีก้านอลูมิเนียม แกรไฟท์ หรือโบรอน) ยี่ห้อที่เป็นที่นิยมมากที่สุดคือ Silver Gray รองลงมาคือ Dunlop (รุ่น Maxply 5 เฟรมไม้ก้านเหล็กชุบโครเมี่ยม) ยังไม่มีแร็กแก็ตญี่ปุ่นครับ รุ่นที่นิยมของซิลเว่อร์เกรย์คือ รุ่นหว่องเป็งสูน (Wong Peng Soon) ซื่งเป็นแช็มป์โลกชาวสิงคโปร์ สมัยนั้นทีมชาติไทยมี เจริญ วัฒนสิน (บิดาคุณเจ เจตริน) ธนู ขจัดภัย ฝ่ายหญิงมีประเทือง ปัตตพงศ์ จำได้แค่นี้ครับ

ราวปีพ.ศ. 2510 กว่าๆ แร็กเก็ตญี่ปุ่นเริ่มเข้ามา ยี่ห้อที่ดังมากคือ Yoneyama ซึ่งต่อมาภายหลังเปลี่ยนชื่อให้สั้นเรียกง่ายและเป็นมงคลกว่าชื่อเก่า (ในทัศนะของคนไทย) ว่า Yonex อีกยี่ห้อที่เห็นคือ Sukiyama แพ้โยเน็กซ์ลิบลับ ยี่ห้อนี้แปลก เคยเห็นมีรุ่นหนึ่งก้านเหล็กคู่ เป็นเหล็กชุบโครเมี่ยมเล็กกว่าก้านแบบธรรมดา แต่เป็นสองอันคู่กัย ห่างกันราว 1 ซม. ไม่ค่อยเห็นมีใครใช้เท่าไร

ยุคนี้ของญี่ปุ่นมีทั้งโลหะอลูมิเนียมและเหล็ก ล้วนๆ หรือผสมกัน มีของอังกฤษมาดังอีกยี่ห้อหนึ่งคือ Carlton ตัวเฟรมเป็นเหล็กค่อนข้างบางเพื่อความเบา ชุบโครเมี่ยม มีข้อเสียคือใช้ไปนานๆ น้องหนิมอาจมาเยือน ส่วนข้อดีคือก้านแบนทำให้สปริงตัวได้ดี และก็ขายดีไม่แพ้โยเน็กซ์ทั้งที่ราคาแพงกว่าด้วย