ฮัลโหล เรโทร ไร้สาย

อ่านกระทู้เก่าๆ เรื่อง โทรศัพท์ ของคุณหนึ่งกระทู้นี้ แล้ว คันปาก อยากชวนคุยต่อ
แต่เปิดเรื่องโทรศัพท์แบบไร้สาย จะดีกว่า เพราะเผลอแป๊บเดียว ก็กลายเป็นของหายากไปซะแล้ว

http://www.cokethai.com/board/viewtopic.php?t=2962

โทรศัพท์มือถือ แบบไร้สาย ยุคแรกๆ ที่เข้ามาในเมืองไทย มีอยู่หลายรุ่น
ตั้งแต่ รุ่นเครื่องพิมพ์ดีด รุ่นสากกะเบือ รุ่นกระดูกหมา รุ่นกล้วยหอม ฯลฯ
ภาพนี้ ถ่ายที่ ร้านเฮือนข้าเจ้า เชียงใหม่ ขอบคุณเจ้าของร้านที่เอื้อเฟื้อ

ก่อนจะมาถึงยุค โทรศัพท์มือถือไร้สาย จำได้ว่า ยังต้องผ่านยุค เครื่องรับเพจเจอร์ ก่อน




งงอะดิ....ว่า"ไอ้เครื่องนี้มันคืออะไร?"

สมัยก่อน หากจะจีบสาวสักคน ภาคบังคับก็ต้อง เขียนจดหมายน้อย ฝากแม่สื่อ หรือพ่อสื่อ ไปให้
แต่ก็นะ...หากไว้ใจไม่ได้ เพราะ เคยเห็นพ่อสื่อมางาบแฟนเอาไป ก็มีอยู่หลายราย
ก็ต้องพึ่ง บุรุษไปรษณีย์ จดหมายรักก็เลยต้องติดแสตมป์
หรือหากจดหมายมันไม่รวดเร็วทันใจ ก็ต้องพึ่ง "โทรเลข"
แต่โทรเลขมันก็ส่งข้อความยาวๆไม่ได้ซะด้วย เพราะค่าธรรมเนียมมันแพงเอาการ

เพจเจอร์ นี่แหละครับ คือ "คำตอบสุดท้าย"
หากผู้รับปลายทางเขามีเพจเจอร์แล้วละก็....เข้าทางเราแน่ๆ
เราแค่เอาเหรียญบาทไปหยอดตู้โทรศัพท์สาธารณะ แล้วโทรหาศูนย์
พอโอเปอเรเตอร์ของศูนย์รับสาย เราก็แค่บอกว่า.....
"ช่วยบอก หมายเลข 56789 ด้วยข้อความนี้....ไปเกิดใหม่เถิด เกิดชาติหน้าค่อยมาเจอกัน"

ศูนย์ก็จะส่งสัญญาณดัง "ปี๊ป ปี๊ป" ไปยังเครื่องหมายเลข 56789 ว่ามีข้อความของคุณถูกเก็บไว้ที่ศูนย์

เจ้าของเครื่องหมายเลข 56789 ก็จะหยิบเหรียญบาท ไปหยอดตู้โทรศัพท์โทรหาโอเปอเรเตอร์

โอเปอเรเตอร์ ก็จะอ่านข้อความที่ได้รับฝากไว้.....(น้ำเสียง และ ฟีลลิ่ง อาจจะไม่ได้เต็มร้อย)

แต่ก็ถือว่าวิธีนี้ ได้ฟีลกว่าการส่งโทรเลขแน่ๆ และไวกว่าการส่งจดหมายอยู่หลายขุม

แถมเวลาเครื่องมันดัง ปี๊ป ปี๊ป ทุกคนจะรุมจ้องเราเป็นตาเดียว....
เราก็จะดูดีมีชาติตระกูล เพราะมีอุปกรณ์ไฮเทคใช้

ข้อความไม่สุภาพ ส่งไม่ได้นะคะพี่ยุทธ

ในยุคนั้น โทรศัพท์มือถือ ก็มีใช้แล้วนะครับ
เสียอยู่อย่างเดียว โทรศัพท์มือถือไร้สายตอนนั้น ราคาเครื่องละ หนึ่งแสน บาท
ราคาทองคำ ตอนนั้น บาทละ 4,000 บาท
หรือ เท่ากับว่า เอาทองรูปพรรณหนัก25 บาทมากอง เพื่อจะแลกกับโทรศัพท์ไร้สายแค่เครื่องเดียว
โทรศัพท์ยุคนั้น เรียกว่า รุ่นเครื่องพิมพ์ดีด เพราะมันใหญ่และหนักใกล้เคียงกับเครื่องพิมพ์ดีด
คนที่อยู่ตามป่าตามดอย ตามถิ่นทุรกันดาร มักจะ"กัดฟัน" ซื้อมาใช้
เพราะว่า ชาตินี้ และ ชาติไหน ก็อย่าหวังว่าที่บ้านจะมีสายโทรศัพท์พาดผ่าน
ม้งบนยอดดอยที่ปลูกกะหล่ำปลี หรือ ผลไม้เมืองหนาว ชอบใช้โทรถามราคาพืชผลที่พื้นราบ
ก่อนจะตัดสินใจเก็บผักมาขาย เครื่องแพง....ก็ใช้คุ้ม

ยี่ห้อโทรศัพท์รุ่นพิมพ์ดีด อาจจะไม่คุ้นเท่าไหร่ เช่น

Dancall
Mobira Talkman [ต้นตระกูลของยี่ห้อNokia]
Motorola Transportable
Ericsson Hot line

อยู่มาอีกไม่ช้านาน....ก็มีโทรศัพท์มือถือ "รุ่นกระดูกหมา" (อาจเป็นเพราะว่ารุ่นนั้นมักทำสีขาวออกมาแพร่หลาย)
หรือ บางคนก็เรียก "รุ่นสากกะเบือ" เนื่องจากมีโฆษณาโทรทัศน์ เอาโทรศัพท์รุ่นนี้มาตำส้มตำแทนสากซะงั้น
หรือที่เด็กสมัยนั้นชอบเรียกว่า "รุ่นกระติกน้ำ" เพราะมีรองเท้านักเรียน ทำพรีเมียม กระติกน้ำล้อเลียนโทรศัพท์ ไว้แจกตอนเปิดเทอม

สนนราคาก็ตกราวๆเครื่องละ สามหมื่น ถึง สี่หมื่นบาท
หรือ เอาทองรูปพรรณ มากองไว้ สิบบาท แลกกับ "กระดูกหมา" หนึ่งเครื่อง

ใครมีโทรศัพท์มือถือใช้ ในยุคนั้น ท่านว่า เป็นเศรษฐีตัวจริง
ยกโทรศัพท์มาพูดทีนึง เท่ห์กว่าใส่เพชร ใส่ทองเป็นไหนๆ

โทรศัพท์ กระดูกหมา จะหนักประมาณ แปดขีด หรือ 770-800 กรัม

ฮัลโหล...แบตกำลังจะหมด
ขอชาร์จแบต สักสองวัน เพราะก้อนใหญ่มากกกก

โอเค....ทราบแล้ว
จะซักรองเท้ารอ.....

ดูกันกี่ทีๆๆ ก็ไม่เบื่อ....
เชื่อผมเถอะ อีกหน่อย ไม่ว่าจะ กระดูกหมา/สากกะเบือ/หรือ กระติกน้ำ....
มันจะกลายเป็นของคลาสสิค

Motorola Dyna TAC 8000X [1984]

Motorola Prototype 1973

ดูให้ดีๆ ว่าอยู่ในกล่องโทรศัพท์....
หรือ อยู่ในกล่อง "รองเท้านักเรียน"

ม่ายงั้น เป็นได้เจอ กระติกน้ำ แน่ๆ

Mobira [หรือปัจจุบันคือ ยี่ห้อ Nokia] รุ่น Cityman 1987

ฝากรูปสมอล์ลทอล์ครุ่นแรกของโลกให้ดูกันด้วยครับ
ขับไม่โทร แต่ถ้าจะโทรก็ทำตามภาพเลยครับ