ก่อนจะมาถึงยุค โทรศัพท์มือถือไร้สาย จำได้ว่า ยังต้องผ่านยุค
เครื่องรับเพจเจอร์ ก่อน
งงอะดิ....ว่า
"ไอ้เครื่องนี้มันคืออะไร?"
สมัยก่อน หากจะจีบสาวสักคน ภาคบังคับก็ต้อง เขียนจดหมายน้อย ฝากแม่สื่อ หรือพ่อสื่อ ไปให้
แต่ก็นะ...หากไว้ใจไม่ได้ เพราะ เคยเห็นพ่อสื่อมางาบแฟนเอาไป ก็มีอยู่หลายราย
ก็ต้องพึ่ง บุรุษไปรษณีย์ จดหมายรักก็เลยต้องติดแสตมป์
หรือหากจดหมายมันไม่รวดเร็วทันใจ ก็ต้องพึ่ง
"โทรเลข"
แต่โทรเลขมันก็ส่งข้อความยาวๆไม่ได้ซะด้วย เพราะค่าธรรมเนียมมันแพงเอาการ
เพจเจอร์ นี่แหละครับ คือ
"คำตอบสุดท้าย"
หากผู้รับปลายทางเขามีเพจเจอร์แล้วละก็....เข้าทางเราแน่ๆ
เราแค่เอาเหรียญบาทไปหยอดตู้โทรศัพท์สาธารณะ แล้วโทรหาศูนย์
พอโอเปอเรเตอร์ของศูนย์รับสาย เราก็แค่บอกว่า.....
"ช่วยบอก หมายเลข 56789 ด้วยข้อความนี้....ไปเกิดใหม่เถิด เกิดชาติหน้าค่อยมาเจอกัน"
ศูนย์ก็จะส่งสัญญาณดัง "ปี๊ป ปี๊ป" ไปยังเครื่องหมายเลข 56789 ว่ามีข้อความของคุณถูกเก็บไว้ที่ศูนย์
เจ้าของเครื่องหมายเลข 56789 ก็จะหยิบเหรียญบาท ไปหยอดตู้โทรศัพท์โทรหาโอเปอเรเตอร์
โอเปอเรเตอร์ ก็จะอ่านข้อความที่ได้รับฝากไว้.....(น้ำเสียง และ ฟีลลิ่ง อาจจะไม่ได้เต็มร้อย)
แต่ก็ถือว่าวิธีนี้ ได้ฟีลกว่าการส่งโทรเลขแน่ๆ และไวกว่าการส่งจดหมายอยู่หลายขุม
แถมเวลาเครื่องมันดัง ปี๊ป ปี๊ป ทุกคนจะรุมจ้องเราเป็นตาเดียว....
เราก็จะดูดีมีชาติตระกูล เพราะมีอุปกรณ์ไฮเทคใช้