รวมบทความ เรื่องราว ทัศนคติ มุมมอง เพื่อพัฒนาสังคมชาว Retro

[("\(*-*)/")]

คนเก็บของเก่า....ไม่ใช่พวกซาเล้ง

คนเก็บของเก่า....ก็คนละเรื่องกับพวกรับซื้อของเก่าไปรีไซเคิล

คนเก็บของเก่าในที่นี้คือ...คนที่อุดมไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความรักเมื่อเขาเหล่านั้นมองผ่านของเก่าแล้วประจักษ์แจ้ง เห็นจริงในคุณค่าที่แฝงอยู่ในของชิ้นๆ นั้น

หลายคนอธิบายไม่ได้ที่ต้องยอมอดมื้อกินมื้อ

มันไม่ใช่ไม่มีเหตุมีผลที่ต้องทำอย่างนั้น!!!

แต่เหตุและผลมันทับซ้อนอยู่ในความรู้สึกลึกๆ ที่ประกอบไปด้วยความรักและความชอบ...แม้คนอื่นๆ จะเห็นตรงกันข้าม!!!

คุณค่าของๆ เก่า อยู่ที่เราให้กับสิ่งๆ นั้น

บางคนให้จนล้นปรี่ เมื่อได้ของมาก็นอนกอดทั้งวันทั้งคืน ข้าวปลาแทบกินไม่ลง

บางคนได้มาก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ใจกลับเต้นระรัว ระริก ระริก สมาธิกระดอนกระเด็น จนต้องนั่งรถเมล์กลับไปเอามาจนได้

บางคนยังใช้คำว่าชอบ หัวใจยังไม่พัฒนาเต็มขั้นไปสู่คำว่ารักของเก่าอย่างเต็มตัว

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม...ทุกคนต่างยอมรับว่า วงการนักสะสมของเก่ากำลังเติบโตขึ้นอย่างเงียบๆ แต่มีพลัง

แก้วใหม่ออกจากโรงงานขายใบไม่ถึงสิบ แต่แก้วเก่าขายกันใบละร้อย!!!

หลายคนเข้ามาในวงการแบบจู่โจมทำเอาหมดเนื้อหมดตัว และอีกหลายคนกำลังกัดฟันห้ามใจตัวเองหลังจากเห็นเพื่อนๆ กำลังสาละวนสะสมของเก่า

ในวงการสะสมของเก่า สิ่งที่สัมพันธ์กันโดยธรรมชาติก็คือผู้ซื้อและผู้ขาย

เมื่อมีผู้ซื้อ ผู้ขาย และของเก่าซึ่งมีจำนวนอันจำกัดจำเขี่ย ปัญหาจึงเกิดขึ้น

เพื่อนๆ อยากเห็นวงการ Retro พัฒนาไปอย่างไร? แบบไหน? ผมอยากให้เข้ามาแชร์ความรู้สึกนึกคิด ประสบการณ์ คำแนะนำในที่นี้ อาทิเช่น

มีความคิดเห็นอย่างไรที่มีผู้ขายบางคนเริ่มหันมาทำของปลอม (Repro) เพื่อเอาใจตลาดผู้ซื้อที่เพิ่มขึ้น?

เราควรตีเส้นแบ่งเขตการสะสมงาน Repro ออกจาก งาน Original หรือพวก Master piece หรือไม่?

ผู้ขายของเก่าแบบไหนที่คุณรักและมักไปมาหาสู่เป็นประจำ และแบบไหนที่คุณอยากเดินหนีออกจากร้านให้เร็วที่สุด?

หรือถ้าให้เลือกนักสะสมในฝันมาเป็นเพื่อน คุณอยากได้เพื่อนแบบไหน?

ผมเชื่อว่าทุกบทความ เรื่องราว ทัศนคติ มุมมอง และประสบการณ์ของเพื่อนๆ จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการพัฒนาสังคมนักสะสมของเก่าบ้านเรา

ลองดูนะครับ จริงอยู่ กระทู้นี้อาจเป็นเรื่องใหม่ แปลก แหวกแนว แต่คงไม่มีใครเถียงเมื่อตอนที่เราไปเดินหาของแล้วถูกหลอกด้วยประการทั้งปวง มีใครไม่เจ็บช้ำบ้าง?

ประการสำคัญ ที่นี่สังคมชาวเรโทร Cokethai ซึ่งนับวันก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ผมอยากเห็นพวกเรามีส่วนสร้างสังคมชาว Retro ไทยให้ดีขึ้น มีมาตรฐานขึ้น แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม

ปล. ผมคนหนึ่งล่ะที่เคยถูกหลอก ซื้อเครื่องเล่นจานเสียงตัวแรกที่จัตุจักร แต่เป็นของปลอมทำใหม่ ผมไม่อยากเห็นคนขายของเก่าหลอกลูกค้าทั้งๆ ที่รู้ แล้ววงการมันจะโตแบบยั่งยืนได้อย่างไร?

[("\(*-*)/")]

[size=150]ผมขออนุญาตนำเรื่อง

พวกเรา คอยาวเป็นยีราฟ รออะไร?

เขียนโดยคุณ สายลม บุรณศิริ จากบอร์ดอินดี้สกาย มาให้เพื่อนๆ อ่านกันนะครับ

ผมถือว่าเขียนได้ดีทีเดียวเชียว


นักสะสม หรือนักค้าของเก่า ในแวดวง ที่ผู้เขียน พบปะ
ล้วนมีความคาดหวัง ให้วงการขยาย ใหญ่มากขึ้น
ว่าด้วยปริมาณคนหันมาสนใจ อนุรักษ์ ของเก่า ที่ปู่ย่าตายายเราสร้างวิถีทางเอาไว้
มันคือคุณค่าจรรโลงหัวใจ คืองานอดิเรก ว่าด้วยเสน่ห์ ล้วนๆ
หากเรามาคิดทบทวน ดูดีๆ การสะสม นั้นคือปรัชญา
มีเรี่ยวแรงผลักดัน เสกสรร ให้เราดำเนินตามหนทาง
จวบจนเราจะหมดรัก หยุดพัก เรื่องนั้น ก็เป็น ปัจเจกบุคคล
หลายคนรักเร็ว เบื่อเร็ว เก็บหมวดนี้ ไปเก็บหมวดโน้น ทิ้งๆขว้างๆ
เอาของออกมาขาย ผู้เขียนไม่ขอตัดสิน พฤติกรรมนักสะสม เนื่องจากเป็นความละเอียดอ่อนทางอารมณ์

มักจะบอกทุกคนใกล้ชิด ว่าขอให้เค้าเก็บเถิด ของหนึ่งชิ้นที่เค้ายังรัก มันก็คือของที่มีจิตวิญญาณ
แถมของที่เค้าเบื่อ คนที่มีความสนใจ จะได้นำไปดูแลต่อ นับว่ามีแต่ดี-และดี
วงการสะสมจะขยายได้เช่นไร ล่ะ ถ้านักสะสม มีมุมมองเพียงตู้สะสม
ของตัวเอง แม่ค้าพ่อค้าของเก่า ไม่เคยมีความจริงใจให้กัน
ไม่ว่าจะเป็น ลูกค้า ผู้สะสมที่มีความต้องการ สิ่งของหายากแต่ละหมวดหมู่ เป็นแรงจูงใจ
แวะเข้ามาหาที่ร้าน

[("\(*-*)/")]

ส่วนอันนี้คือผมโพสตอบ ขออนุญาตมาแปะไว้ที่นี้ด้วยนะครับ จะได้ต่อเนื่องกัน

เข้ามาอ่าน สงสัยว่าคุณสายลมคงจะรันทดรันท้อหัวจิตหัวใจกับพ่อค้าแม่ขายของเก่าบางคนที่ปราศจากจิตวิญญาณน่ะนะ!!!

ใจเย็นๆ ครับคุณสายลม

โลกกลมๆ ใบนี้ คละเคล้าไปด้วยคนดี คนเลว คนเกือบดี คนเกือบเลว คนคิดเป็น คนไม่เคยแม้แต่จะคิด คนคิดได้แต่ไม่ทำ ต่างจิต ต่างใจ ต่างเวร ต่างกรรมที่แต่ละคนมีกำเนิดเกิดลัคนาในวาระเวลาต่างกัน

คนขายของเก่าบางคน ไม่เคยรู้ซึ้งหรือสัมผัสถึงสิ่งที่เขากำลังขายเสียด้วยซ้ำว่า สิ่งของที่วางระเกะระกะในร้านเหล่านั้น เขากำลังรอเนื้อคู่ของเขาอยู่ เนื้อคู่ที่พร้อมเทใจ เทเงิน ยอมกินข้าวคลุกน้ำปลาเพื่อสิ่งที่เขาค้นหามาโดยตลอด

คนขายของเก่าหลายคนไม่คำนึงถึงเกียรติและความสูงค่าต่อของที่ตนเองกำลังขาย แม้เป็นเพียงแก้วน้ำเก่าใบนึง

แก้วน้ำที่เขาวางขายใบนึง อาจมีค่าที่ทำให้ใครบางคนนอนฝันหวานมากกว่าพระเครื่ององค์ละล้านสำหรับคนอื่น

คนขายก๋วยเตี๋ยวที่ปรุงอร่อย มักใส่ใจลงไปพร้อมเครื่องปรุง ไม่ใช่ใส่ตามสูตรที่เขาบอกต่อกันมา

อย่าว่าแต่คนขายของเก่าเลยครับคุณสายลม

นักสะสมบ้านเราเองก็ใช่ย่อย

มีหลายประเภทที่ผมไม่ขอเสวนา

ไม่ใช่ว่าผมอิจฉา เพราะจะอิจฉาไปทำไม ผมตายไปก็ไปแต่ตัว นักสะสมที่ผมขอหลีกได้แก่

1. นักสะสมบางคนเพียรสะสมเพียงเพื่อขอให้ทุกคนรู้ว่าตัวเรานี้เป็นหนึ่ง ไม่เป็นสองรองใครในวงการ อุดมไปด้วยอัตตาที่เหนือกว่าทุกคน จากนั้นก็เที่ยวแจ้งแถลงข่าวว่านักสะสมคนอื่นน่ะ ... "เด็กๆ ...เขาไม่คุยด้วยหรอก เสียเวลา และมักคุยข่มเรื่องของที่เขามีนั้นสวยกว่าใครๆ ในโลก" (นักสะสมอย่างนี้ ผมขอหลีกครับ เพราะผมยังเด็กๆ ไม่อยากตอแยกับผู้ใหญ่)

2. นักสะสมที่ผมไม่ขอยุ่งอันดับต่อมาคือ ประเภทมีเท่าไร่ไม่พอ ขอเอาอีก ซ้ำก็ไม่แบ่ง ไม่แบ่งไม่ว่า ดันไปแข่งสู้ราคาเอามาเก็บอีก เก็บจนหมดตลาด เรียกว่านักสะสมมือใหม่ "อด หมดโอกาสแจ้งเกิดสนิท" เป็นใคร ใครก็ท้อ ก็พี่แกเก็บอยู่คนเดียว พอถามว่าเก็บไว้ทำไม? คำตอบที่ได้มาจากนักสะสมประเภทนี้คือ "ผมชอบ" (นักสะสมอย่างนี้ ผมขอหลีก เพราะหมดหวังที่จะได้เห็นน้ำใจกระจายของสู่มือนักสะสมท่านอื่น)

3. นักสะสมอวดรวย ประเภทนี้ดูง่ายๆ ราคาไม่ใช่เรื่องสำคัญ มักเข้าประมูลงานใหญ่เพื่อเอาของสะสมที่หลายคนหมายปองเอาไปประดับบ้านจนได้....นักสะสมประเภทนี้ต้องระวัง อย่าถามเรื่องประวัติความเป็นมาของสิ่งของนั้นๆ เพราะความรู้ในประวัติงานสะสมชิ้นนั้นเป็นศูนย์ เขารู้เพียงแต่ว่า "ใครไม่มี แต่กอสระอูมี"
(นักสะสมอย่างนี้ ผมขอหลีก เพราะถามอะไรเกี่ยวกับงานสะสม กลับตอบได้แต่ราคาที่ประมูลได้ของมา ผมมันจนครับ นับเลขเจ็ดหลัก ไม่ค่อยถูก)

จริงๆ แล้วยังมีนักสะสมอีกหลายแบบที่ผมไปเจอะไปเจอมาทั่วโลก ว่างๆ จะเล่าให้ฟังครับว่าแต่ละทีต่างกันอย่างไร?

[o_ลูกอีช่างเก็บ_80]

- เรื่องของปลอม (Repro) นี่มีมานานโขเลยทีเดียว โดยเฉพาะระยะหลังที่รู้สึกว่ามากขึ้นกว่าแต่ก่อน คงเป็นไปตามกลไกตลาดที่มีผู้หันมาสนใจของเก่ากันมากขึ้น จึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีพ่อค้าแม่ขายกลุ่มนี้ฉวยโอกาสนี้แทรกซึมตัวเองเข้ามา ทำในวงการมัวหมอง นักสะสมหน้าใหม่บางคนต้องอดมื้อกินมื้อเพื่อให้ได้ซื้อของที่ตัวเองหมายปองโดยมารู้ทีหลังว่าของแถมคือความชอกช้ำใจ ทำให้เอือมระอาไปตามๆกัน บ้างบางคนคร่ำหวอดในวงการมานาน เชื่อใจในความสัมพันธ์ฉันท์มิตร แล้วถูกแทงข้างหลังยังมี ของแบบนี้ห้ามไม่ให้เกิดขึ้นเป็นไปไม่ได้หรอกครับ เพราะทุกวงการย่อมมีทั้งคนดีและไม่ดี แต่อย่างน้อยทุกคนสามารถเป็นหูเป็นตาซึ่งกันและกันได้ เห็นความไม่ชอบมาพากลที่ไหน ช่วยบอกต่อซึ่งกันและกัน


- ผู้ขายของเก่าที่ผมมักไปอุดหนุนเป็นประจำ ก็คือคนที่ขายในราคาไม่แพงไงครับ ไม่มีของปลอมปะปน และบอกรายละเอียดเกี่ยวกับของชิ้นนั้นที่ผมสนใจได้ รู้ก็บอกรู้ ไม่รู้ก็บอกไม่รู้ เพราะไม่มีใครที่รู้รอบครอบจักรวาล ถ้าถูกใจคือซื้อเลย (อาจต่อพอเป็นพิธี "คำเดียว" คนขายก็มีกำลังใจในการหาของ)


- นักสะสมที่ผมจะคบหาเป็น "เพื่อน" ด้วย (คือไม่ใช่รู้จักกันในฐานะนักสะสมเฉยๆ) คือ จริงใจ เอื้อเฝื้อ ไม่เห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้

[notest]

อ่านแล้วลึกซึ้งกินใจจริง ๆ ครับ

[o_gb64_64]

อ่านแล้วเหนื่อยครับ เหนื่อยใจ

[สายลม บุรณศิริ]

ตามมาอ่าน ข้อความที่ตัวเองเขียน
นึกไปนึกมา เราน่าไปอยู่เงียบๆเก็บแบบสบายอารมณ์คนเดียวดีกว่า5+

แต่ทำไม่ได้แล้วล่ะค่ะ เพราะก้าวมาเปิดโฉมสักเต็มกล้อง55+
ร้านค้าที่หญิงชอบ ไปอุดหนุน ประจำ คงเป็นร้าน ที่เป็นกันเอง มีสินค้าที่เราอยากสะสม
และท่าทางเค้าดูกระตือรือร้น นำเสนอ รู้สินค้า สามารถแนะนำได้ว่าคอลเลคชั่นนี้มีกี่แบบ

คือคนขายต้องเก๋าพอได้นะค่ะ

เรื่องของปลอม ที่เห็นมีบุหรี่ค่ะ ที่ร้านทำรีเช่นกัน แต่มีคนทำมาก่อน มาขายให้ แรกๆๆก็ขายสบายอารมณ์ หลังๆน้องๆมากระซิบ บอกเจ๊ๆๆเคยทำงานด้านหนังสือ บ่ฮู้เรื่องเลย
เค้าปริ้นอิงเจคมา5+ เลยเจ็บใจทำเองดีกว่าแต่ก็บอกคนซื้อนะค่ะ บอกตามจริง
เนื่องจากพี่ๆนักสะสม บางคนไม่ซีเรียสแค่เอาไปประดับตู้ ให้มีสีสัน คือเพื่อนมีผมก็มี55+(ไว้ก่อน พอหญิงได้ของจริงค่อยกริ้งๆๆๆ บางคนบอกไม่ทันนะคะ เพราะคุยเรื่องอื่นๆๆครอบจักรวาล
มีงอนไปบ้างพอแวะมาเคลียส์ กัน ก็เข้าใจส่วนตัวเจอป้ายอินนาเมล์โค้กปลอมเยอะค่ะ
ตัวรีโปรดักช์ กระจก พยายาม
หาตัวปั๊มบอกด้านหลัง ก็ไม่พบ เจ้าของร้านเค้าอาจลืมบอก
คือพยายามคิดแง่ดี แบบซื้อตกม้าไปแล้ว
พอมาเปิดร้านเองถ้าพี่ๆไม่พอใจสินค้า รับคืนเลยนะคะ เพราะรู้สึกดีว่าคนพอไม่มีความสุขมีความคลางแคลงใจเป็นไง เคยพบกับตัวเอง มันตะขิดตะขวงใจ ค่ะ พลอยท้องอืด
ท้องเฟ้อ แต่ดูคนด้วยค่ะถ้ามาเปลื่ยนสินค้าบ่อยๆเช่นนาฬิกา ใส่เบื่อไงค่ะ
ก็จะมีข้อตกลงว่าครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้าย ยังไม่มีหักเงินเช่นร้านพี่ๆคนอื่น
รู้สึกว่าเราขายของให้คนในครอบครัวเรา เลยขำๆค่ะ
แต่คนพอรู้ว่าเราใจดีใจกว้าง มักมาแปลกๆรูปแบบหลังขอเก็บเป็นข้อมูลส่วนตัว
เขียนแล้วพี่ๆอ่านจะเหนื่อย พลอยขำไม่ออก ทั้งๆที่งานขายของสะสม
เป็นงานที่ท้าทายมากๆ หากเราเทใจทำเกินร้อย
ความสุขในขายของสะสม ของสายลม คือการได้ให้ ความทรงจำที่ดี-ดี
หวนกลับมา ....ที่ร้านลมหวน เป็นช่วงเวลาพักผ่อนสบายๆเสียมากกว่าเน้นขายๆๆ
โกยๆๆ5+ อย่าเพียงสะสม
เพื่อความสุข ความชอบ แต่จงสะสม เพื่อความรักและรักษ์
สายลม--บุรณศิริ
อย่าเพียงขายของสะสม เพื่อเงิน แต่จงขายความทรงจำ เพื่อซื้อความทรงจำที่ดี

[o_ต่อ tapae inn]

ถ้ามีโอกาสไปกรุงเทพจะแวะไปครับ (คุณ สายลม แห่งความทรงจำ)

[showhouy]

สุดยอดครับพี่สาว

[o_PAO]

อ่านที่เขียนแล้ว เชื่อเลยว่าขอบอ่านหนังสือ เสียดายร้านอยู่ไกลไปหน่อย นานๆเลยได้ไปซักที

[o_Coolhei]

ดีครับ กินใจดี มีหลายอารมณ์

[o_Bugkickapoo]

[o_น้ำมะเน็ด]

เพิ่งเจอกระทู้นี้...เป็นบทความที่ถ้าพวกพ่อค้าและคนสะสมทั้งหลายได้อ่านคงจะดีไม่น้อย

เพื่อนๆ อยากเห็นวงการ Retro พัฒนาไปอย่างไร? แบบไหน?

สำหรับกลุ่มของพวกเรา...ที่เติบโตขึ้นได้แบบค่อยๆเป็นค่อยๆไปและเหนียวแน่น

ก็คงเพราะเรามีแนวทางคล้ายๆกัน มีอะไรแบ่งปันกัน มีซ้ำเราแบ่ง เห็นอะไรที่ไหน

ไม่ลืมที่จะนึกถึงคนสมาชิกคนอื่น กลุ่มแบบนี้ที่เราต้องการ ไม่จำเป็นต้องมีสมาชิกมากมาย

แต่ขอให้มีอุดมการณ์เดียวกัน...คือแบ่งปัน...เรื่องหลัก ธุรกิจเรื่องรองหรือซื้อขายกันแบบมิตรภาพ

พูดเรื่องของปลอม จะให้ของปลอมหมดไปคงจะยาก แต่ทำอย่างไรถึงจะรู้ว่าอันนี้ปลอมหรือไม่ คงจะง่ายกว่า

ภูมิคุ้มกันของปลอมอย่างหนึ่งที่ดีก็คือ เพื่อนๆสมาชิกในเวปที่มีความรู้ในแต่ละเรื่องคงพอที่จะ

ช่วยเหลือได้ แต่อาจไม่ทุกเรื่อง การที่เรามีกลุ่มแล้วได้พูดคุยกันจากที่ไหนก็ได้ในโลก

เป็นยาขนานเอกที่ทำให้เรามีความรู้ เท่าทันของปลอม

ของส่วนใหญ่ที่พวกเราในเวปสะสมกันไม่ได้มูลค่าสูงมาก บางทีโดนหลอกบ้างก็ไม่เจ็บตัวเท่าไหร่

ประเด็นนี้เลยไม่ได้เป็นหัวข้อที่ถกเถียงกันมาก

แต่ที่น่าเป็นห่วงสำหรับกลุ่มของพวกเราคือ การปั่นราคา เราจะทำอย่างไรให้ของสะสมราคาไม่สูงเกินจริง

..ปกติที่ทำอยู่ก็คือ ถ้าราคาเวอร์มากไปก็จะไม่ซื้อ บางคนบอกถ้าเราไม่ซื้อเดี๋ยวคนอื่นก็ซื้อ

ก็ให้คนอื่นซื้อไปบ้างละกัน บางทีต้องคิดในแง่ดี เอามาแล้วจะเก็บไว้ตรงไหนล่ะนี่ ไม่เอาก็ได้

คนสะสมถือว่าเป็นคนโลภ ประเภทหนึ่ง บ่อยๆที่ต้องปรามๆตัวเองไว้บ้าง

[o_BANGKOKmuseum]

กลัวที่สุดก็คือ คนขายขายของปลอมแต่บอกของแท้เนี่ยล่ะค่ะ