ต้องไปสำนักพิมพ์ River Books ในวังจักรพงษ์ ปากคลองตลาด
เสร็จธุระ ฝากรถไว้ใน สนพ. นั่งรถเมล์ไปไนติงเกลฯ
กระเป๋ารักบี้ที่ว่าไม่มีแล้วครับ คนขายยืนยันว่าหมดนานแล้ว
เดินไปเดินมาเจอคนคุ้นหน้า เข้าไปลองทักทายดู
ปรากฏว่าเป็นลูกสาวนายห้าง นัติ นิยมวานิช
ที่ผมเคยมาติดต่อค้าขายด้วยเมื่อเกือบห้าสิบปีก่อน
ท่านใจดีช่วยหาดูให้ เผื่อจะเจอหลงเหลือที่ไหน
แต่ปรากฏว่าหมดจริงๆ ตามที่คนขายคนแรกยืนยัน
ยืนคุยอยู่ชั่วครู่ถึงเรื่องราวสมัยก่อนเก่า มีความสุขครับ
ลาจากท่านเดินต่อไปร้านโมฮัมหมัด ปรากฏว่าปิด
ป้ายหน้าร้านบอกว่า เปิดจันทร์ถึงศุกร์ ตั้งแต่บ่ายถึงเย็นเท่านั้น
แถมบอกเบอร์โทรศัพท์ทั้งพื้นฐานและมือถือ
บอกว่าอยากซื้อของ โทร.เรียกได้
แหม... อยากทำการค้าแบบนี้จังเลย
ว่าแต่ว่า... คุณยุทธไม่ยักกะบอกเรื่องเวลาเปิดปิดนะ
เนี่ย... ถ้าตั้งใจไปโดยเฉพาะเป็นเสียเที่ยวทีเดียว
เข้าไปเยี่ยมห้างไนติงเกล มีความสุขตามสมควร
แต่อดใจหายกับความเปลี่ยนแปลงตามสภาพสังคมและกาลเวลาไม่ได้
เฮ้อ....!!!!
อ้อ... ไม่เสียเที่ยว แต่เสียตังค์
ได้สะตอแกะจากปากคลองตลาดครึ่งกิโล 180 บาท
แม่ค้าบอก ทางใต้น้ำท่วม สะตอแพง
แพงก็แพงละวะ
วันหลังจะมาเล่าต่อเรื่องกินก๋วยเตี๋ยวยักษ์ (ยังอยู่)
ตอนนี้ชามละ 70 บาท
ถ่ายรูปมาให้ดูด้วยนะ จะบอกให้
