[size=150]หลายคนที่รู้จักผมคงพอจะทราบที่มาที่ไปของผมแล้ว แต่ใครที่ไม่ทราบผมขออนุญาติเล่าแบบคร่าวๆ เผื่อว่าเรื่องราวการเก็บของผมอาจเป็นแรงดลใจในการเก็บของนักสะสมรุ่นใหม่หรือติดไฟนักสะสมรุ่นเก่าที่หลับใหลอยู่ ....

ผมเริ่มสะสมโค้กจริงๆจังๆก็ตอนปลายปี2000 2-3 เดือนก่อนหน้านั้นผมไม่สบายหนักเป็นโรคไวรัสลงตับ อารมณ์นั้นทรมานมาก นอนโรงพยาบาลเกือบ2อาทิตย์ แถมยังต้องมาพักฟื้นที่บ้าน2เดือนเต็มๆ อยากไปไหนไม่ได้ไป อยากกินอะไรไม่ได้กิน สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกทรมานมากก็คือหมอสั่งห้ามดื่มน้ำอัดลม ผมเป็นคนติดโค้กเอามากๆแต่เดี๋ยวนี้ดีขึ้นมาหน่อย แต่ก่อนดื่มโค้กต่างน้ำเลย ช่วงเวลาที่หยุดดื่มผมเลยรู้สึกว่าถ้าชาตินี้ไม่ได้ดื่มจะขอสะสมมันแทนล่ะกัน ถ้าคิดๆแล้วเดือนๆนึงผมเสียตังค์ซื้อโค้กบริโภคทั้งในบ้าน นอกบ้าน ไม่น่าต่ำกว่า 3,000 บาท ถ้าไม่ได้ดื่ม เงิน3000ต่อเดือนเนี่ยจะเอามาซื้อเป็นของสะสมแทน

หลังจากอาการหายดีแล้ว ผมก็เริ่มเสาะหาของสะสม ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าชาวบ้านเค้าเก็บอะไรกัน เลยซื้อทุกอย่างที่เป็นโลโก้Coca-Colaเริ่มจากของพวกกระจุ๊กกระจิ๊ก พวกกระป๋องใส่ของ,แก้ว,กระเป๋า อื่นๆจิปาถะมั่วไปหมด กระป๋องพึ่งจะมาเริ่มเอาทีหลัง คือมีอยู่วันนึงผมเดินหาของที่มาบุญครอง ไปเจอร้านขายโค้กอยู่4ร้าน (ร้านต๋อยshop,ร้านชื่ออะไรไม่รู้จำไม่ได้มียายแก่ๆขาย ตอนนี้ย้ายไปJJแล้ว,ร้านอาผิงยุคปลายความรุ่งเรืองและร้านพี่ไก่about coke) ผมก็เห็นกระป๋องเรียงเป็นตับเห็นแล้วสวยมาก ยิ่งร้านอาผิงตอนนู้นใหญ่มาก ของเต็มร้านเลย ใครเก็บทันคงจำได้ดี แต่ถ้าใครเก็บไม่ทันขอให้นึกภาพตาม ทั้งขวดทั้งกระป๋องฯลฯทั้งไทยทั้งเทศ ผมเห็นกระป๋องไทยบางใบที่ออกตอนก่อนไม่สบาย จำได้แม่นเลยว่าลายเนี่ยผมก็ซื้อดื่มแล้วเขวี้ยงทิ้ง เลยลองถามคนขายดูเล่นตามประสาคนมาดีแต่ไม่มีตังค์ ว่าใบละเท่าไหร่...ห๊า ! 30บาท...โอ้วแม่เจ้า อะไรกันของพึ่งออกไม่ถึงปี จะถามร้านไหนราคากระป๋องลายเดียวกันนี้ราคาก็ต่างกันไม่มาก ผมก็เลยปิ๊งว่าเก็บกระป๋องนี่แหล่ะน่าจะดี ราคาขึ้นไวดีถ้าขายต่อ หัวการค้าเข้ามาครอบงำชั่วขณะ แย็บถามบางใบแทบช็อค โหตั้งหลายร้อยแหน่ะ แพ๊งแพง

[size=150]มีวันนึงผมจอดรถแวะซื้อโค้กร้านข้างทางใส่ถุงไว้ดื่มบนรถ กำลังจะเดินออกจากร้านขายของชำอยู่แล้ว เหลือบไปเห็นป้ายหาดทิพย์ในร้าน เฮ้ย ไอ้ร้านนี่ไม่ธรรมดาซะแล้ว ขายในกรุงเทพฯป้ายมันหลงมาได้ไง ถ้าไม่มีคนสะสมในบ้านนี้ ผมก็ย้อนกับไปถามคนขาย สรุปได้ใจความว่าลูกชายสะสมแล้วยังขายด้วย โหอะไรมันโชคดียังงี้ว่ะ !! คิดในใจเราคงจะเจอของดีราคาถูกก็คราวนี้ อีกอาทิตย์นึงผมย้อนกลับมาเพื่อเจอลูกชายเค้า ดูแล้วอายุก็เยอะนะ 30ต้นๆ พี่แกคุยดีมากชวนผมขึ้นไปดูของในcollectionแก ทำเอาผมตะลึงไปกับกระป๋องรุ่นเก่าซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน พวกกระป๋องซานตาคลอส ,กระป๋องทอง, 6-2-12 เห็นแล้วอยากได้จังเลย แถมแกงัดเอาแคตตาลอคร้านพี่โค้กมาให้ดู ด้านหลังเล่มจะมีรูปกระป๋องของไทยทุกรุ่นแล้วก็รูปบ้านใครก็ไม่รู้สวยดี กระป๋องเรียงเป็นชั้นเลย และนี่ก็เป็นครั้งที่2ที่ได้ยินชื่อพี่โค้ก แต่ก็ยังไม่รู้หรอกว่าแกเป็นใครอยู่ที่ไหน รู้ว่าคนนี้ตั๋งมากในยุคที่การสะสมโค้กบูมในไทย ผมก็สั่งแก ผมจะเอานู้นเอานี่ เพราะเห็นของที่แกตุนไว้ก็มีเยอะเหมือนกัน น่าจะแบ่งเราได้ แกก็ยินดีที่จะขายถูกๆ แกบอกอย่างงั้นนะ ให้ราคาขายส่งที่เค้าหิ้วไปขายตามร้านในห้างเลย ผมก็ทิ้งช่วงให้แกหาของในบ้าน ช่วงนั้นผมโทรไปคุยกับแกบ่อยเหมือนกัน คิดว่าได้เพื่อนเก็บแล้วคนนึง

ระหว่างนั้นผมเริ่มหัดที่จะแลกกับฝรั่งทางอินเตอร์เนทด้วยลำแข้งของตัวเองแล้ว ช่วงแรกผมไม่เก็บของนอกเลยนะ คนขายเชียร์ผมก็ปฏิเสธหมด บอกผมเก็บแต่ของไทย แต่ในใจโคตรรอยากได้เลย แพงชิปเป๋งจะเอาตังค์ที่ไหนซื้อ ผมก็เริ่มจากเอาของที่มีอยู่น้อยนิดหาได้ตามsuper marketแลกกับฝรั่ง สมัยซัก4-5ปีที่แล้วมันมีmailing listกลุ่มโค้ก แต่ไม่มีwebboardเหมือนทุกวันนี้ ชื่อmanie yahoo groupปัจจุบันหายไปแล้ว ในกลุ่มmailing listนี้ผมได้รับเมลล์จากคนไทยคนหนึ่ง ชื่อว่าพี่โอ๊ต (ปัจจุบันเป็นยักษ์หลับมา2ปีกว่าแล้ว) พี่โอ๊ตทิ้งเบอร์ไว้ให้ในเมลล์บอกให้โทรไป ผมก็โทรไปคุยเพราะอยากเจอคนไทยที่เก็บ เชื่อมั้ยครับคุยกันครั้งแรกล่อไปเกือบชั่วโมง ผมhappyกับการคุยกับพี่โอ๊ตมาก พี่แกสอนและแนะนำสารพัด รวมทั้งแนะนำว่าร้านพี่โค้กอยู่ไหนด้วย

[size=150]ขอตัดภาพกลับมาที่นักสะสมที่บ้านขายของซึ่งผมเคยให้แกช่วยหาของให้ แต่ก็ยังไม่ได้ซื้อซักครั้งเลยนะ ไอ้เราก็รู้แล้วหล่ะว่าพี่โค้กน่าจะขายถูกกว่า เลยไม่ได้โทรไปย้ำว่าจะเอาอีก เกรงใจเค้าอยู่เหมือนกันถ้าเกิดเค้าหามาให้แล้ว กลัวจะเสียเพื่อน ก็คิดว่าจะซื้อแค่บางใบรักษามิตรภาพไว้ แต่มันมีเหตุการณ์นึงที่ทำให้ผมเสียความรู้สึกกับคนๆนี้มาก คือแฟนผมรู้ว่าผมบ้าโค้กเอามากๆ ก็เลยอยากซื้อของให้เป็นของขวัญวันเกิด เลยแอบขโมยเบอร์คนๆเนี้ยะในมือถือผมแล้วติดต่อขอซื้อให้ผม แฟนผมไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร แกรู้แค่2อย่าง คือคนนี้เป็นคนดีผมพูดถึงบ่อยและผมอยากได้ชุดซีเกมส์27ใบที่เค้าน่าจะหาได้ พอได้ของมาจากแฟนแกะดูผมกลับไม่ดีใจเลย เพราะของในกล่องสภาพมันแย่มากบางใบบุบ หลายใบซีด ผมเค้นความจริงอยู่นานกว่าจะรู้ว่าแฟนผมจ่ายไป 2,700บาท สำหรับขยะกองนี้ ผมเคืองมากแต่ทำไงได้คนของเราเชื่อเค้าเอง ผมโทรไปบอกมันเลยว่าถ้าอย่างงี้ก็ไม่ต้องคบกัน ความรู้สึกมันเซ็งมากจริงๆนะ ชุดนี้พี่โค้กขายแค่ 675บาทเอง ถ้าเป็นผมก็คงไม่ซื้อราคานี้หรอก แต่แฟนผมเค้าไม่ได้เก็บ มันก็เลยโม้ว่าหายากอย่างโน้นอย่างนี้ ความแค้นจากหลายๆปัจจัยเลยเป็นแรงขับให้ผมบูสต์collectionตัวเอง ว่าสักวันต้องมีมากกว่าไอ้คนๆนั้นแล้วถ้าผมเจอใครเก็บใหม่ๆผมจะtreatดีๆ ไม่ให้ใครได้เจออย่างที่ผมเคยเจอ เหมือนเป็นปมในใจผมเลย ผมเลยไม่ค่อยชอบชุดซีเกมส์ซักเท่าไหร่ จนบัดนี้ยังไม่เคยเอาออกมาเรียงโชว์เลย จับมันอยู่ในกล่องตลอด ฟังดูแล้วเหมือนผมเป็นคนผูกใจเจ็บ ตอนนี้เฉยๆแล้วครับพอเวลาผ่านไป ผมถือคติอย่างนึงคือ ไม่เป็นมิตรก็อย่าเป็นศัตรู ถ้าวันนั้นผมควักตังค์ซื้อเองจะไม่เซ็งเลย อ่านแล้วคงเข้าใจนะว่าผมหมายความว่าไง นับว่าเป็นประสบการณ์ไม่ดีครั้งแรกตั้งแต่สะสมโค้ก ไม่ต้องถามครับว่าบุคคลท่านนี้เป็นใคร ไม่ได้อยู่บอร์ดเราครับ ทุกคนปลอดภัย สบายใจได้

ตอนเริ่มไปร้านพี่โค้กใหม่ๆ คนที่ผมเจอประจำเลยน่าจะเป็นพี่ยุทธ, พี่มิก, พี่โอ๊ต, พี่เหน่ง, พี่ไก่ เจอกันแทบทุกอาทิตย์ บางทีไปร้านพี่โค้กไม่ได้ซื้ออะไรหรอก แค่ได้ไปนั่งคุยกัน2-3ชั่วโมงก็สุขแล้ว คล้ายๆสภากาแฟ อันนี้คงเป็นสภาโค้ก เสน่ห์ร้านพี่โค้กคงจะอยู่ตรงนี้ จะมีหน้าเก่าหน้าใหม่ไปมาหาสู่ตลอด บางวันก็มีฝรั่งหน้าแปลกมา พี่โค้กเองก็ชอบขู่ว่าจะมีของดีมาอาทิตย์หน้า ใครไม่มาอด จะโทรมาจองก็ไม่ได้นะ ต้องมาเอง ไม่แปลกใจครับว่าคนไปกันทุกอาทิตย์ ตอนนั้นผมจะสนิทกับ3รายหลังเป็นพิเศษ โทรคุยกันบ่อยมาก คนตัญหาจัดมาคุยกันก็ยาวสิครับ พอคุยกันเราก็ถามกันแล้วว่าใครมีอะไรขาดอะไร ตามหาอะไรกันอยู่ สิ่งที่ผมประทับใจมากคือพี่ๆมักจะหยิบยื่นกระป๋องให้โดยไม่หวังผลตอบแทน โดยเฉพาะพี่เหน่ง เจ้าของประโยคสุดคลาสสิค

อ่านแล้วอยากได้ของเก่าๆๆจัง ฮุ้ยยยยยยยยยยย ของขึ้น
แต่ยังหาเงินเองไม่ได้ยังพึ่ง พ่อ-แม่ อยู่ เลยเก็บของที่ออกมาใหม่ๆๆๆก่อน
แต่ถ้าเรียนจบเมื่อไหร่มีตังค์ใช้เองล่ะก้ออออออ ต้องตามๆๆๆเท่าที่จะทำได้
แต่คงจะต้องพึ่งพี่ๆๆทั้งหลายนี่แหละ


"ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน"

ผมเก็บมาประมาณ3-4ปีเอง แต่พอเพื่อนผมมาเห็นผมสะสมโค้กมันบอกว่าสวยดี เจ๋งดี มันก็เริ่มสะสมเหมื่อนกัน มี2คนแล้วที่เก็บตามผม อิอิอิ ไม่ได้หลอกลวง+สร้างกิเลส ให้เพื่อนนะครับ

อยากฟังเรื่องของคนอื่นๆบ้าง....แต่ละคนคงประสบการณ์แตกต่างกันไป

เรื่องของแซมฟังดูแล้ว...น่าจะมีส่วนคล้ายๆกับทุกคนตอนมือใหม่ๆ....

ไม่ว่าจะไกลแค่ไหนก็ตามไปทุกที่...เจออะไรที่ชอบซื้อแหลก...โดยไม่รู้ราคา...

พอเก็บไปซักพัก...ถึงได้รู้ว่า...มีราคาที่สมเหตุผลมากกว่านี้...

ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีในการเก็บ...


น้องโค้กซาบซ่าส์...เริ่มเก็บรุ่นใหม่ๆไร่ไปเรื่อยๆสนุกกว่าจะไปตามหา..ของเก่าๆ

ไม่งั้นกิเลสจะมีแต่พอกพูน...ที่สำคัญคือเดี๋ยวกระป๋องมาแย่งค่าขนมหมดนะจะบอกไห่

ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำดีดี คือว่า ตอนนี้ก็เก็บไรใหม่ๆที่ออกมาน่ะครับ
ของเก่าๆที่ คุณเจน ประกาศขายก็อยากได้แต่กำลังเงินมายมีอ่ะครับ อยากได้แต่ไม่มีตังค์
ตอนนี้เก็บเท่าที่เก็บได้ ค่อยเป็นค่อยไปอ่ะครับ

[size=150]:) ปลายปี2002ผมโอกาสได้ไปนิวซีแลนด์ นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้ไปหลังจากเก็บโค้ก ในหัวคิดว่าจะซื้อโค้กกลับมาตูมเลย ก่อนหน้านี้เวลาไปต่างประเทศจะคิดถึงเรื่องซื้อเสื้อผ้าหรือของกินเป็นหลัก แต่คราวนี้ไม่มีอย่างอื่นในหัวครับโค้กล้วนๆ ผมไปในฐานะผู้ช่วยไกด์ ผมไปเกาะใต้ ไปChristchurchแล้วก็Queenstown ก่อนไป ผมเช็คข้อมูลก่อนว่าประเทศนี้โค้กกำลังออกอะไร ปรากฏว่าเป็นชุดRugby 4ใบ เข้าทางมาก จากนั้นผมก็หาว่ามีนักสะสมกระป๋องในเมืองนี้มั้ย สุดท้ายผมก็เจอคนนึงอยู่Christchurch เป็นนักสะสมกระป๋องเบียร์ ผมก็mailไปบอกเลยว่าผมจะหิ้วของไปแลก ยูมีป๋องโค้กมั้ย ?? แกตอบมาว่าไอเก็บแต่กระป๋องเบียร์ ส่วนกระป๋องโค้กพอมีบ้างนิดหน่อย ตอนนั้นผมหิ้วขึ้นเครื่องไปประมาณ60ใบได้มั้ง บอกแบบไม่อายว่าผมหิ้วขยะไป ติดไปแต่ของใหม่ๆ เพราะกลัวจะเสียเปรียบ คิดว่าถ้าไอ้คนนี้มันจะเอาขยะมาแลกเราก็จะได้ไม่เสียดาย เกิดหิ้วของดีไปไอ้ครั้นจะดึงกลับมันดูทุเรศไปนิดส์

ช่วง3วันแรกผมไปเมืองQueenstownก่อน ระหว่างทางผมหากระป๋องโค้กชุดรักบี้ทุกๆร้านและปั๊มน้ำมันที่แวะ สรุปว่าไม่เจอเลยซักใบครับ เหมือนตลาดมันจะวายก่อนหน้าผมไปซักเดือนนึงได้มั้ง สุดท้ายไปเจอsuper marketอยู่อันนึงจำได้ว่าเดินไกลมากๆ เปิดตู้แช่มามีแต่โค้กลายธรรมดา แต่ยังดีที่เจอกระป๋องPokari Sweat ลายAsian gamesมั้ง ไม่เจอที่ไหนมาก่อนเลยได้มา2ใบ เพราะที่เหลือในตู้บุบหมด ให้พี่เหน่งกับพี่ยุทธไปแล้วมั้ง อารณม์เซ็งบังเกิดสิครับหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ความหวังเดียวคือเพื่อนใหม่ที่จะเจอตอนขากลับจากQueenslandเข้าChristchurch ผมโทรไปถามอีกเพื่อนใหม่ว่ามีซักชุดให้ผมมั้ย คำตอบคือ มี ! ยูไม่ต้องวอรี่ ผมก็ถามว่าทำไมผมหาไม่เจอเลย เค้าตอบว่า ตลาดวายไปนานแล้วยูเอ๋ย จบครับผมไม่ต้องหาแล้วรอความหวังจากเค้าดีกว่า ผมได้เจอเพื่อนคนนี้ก่อนกลับแค่วันเดียว เฮียแกขับรถมารับที่โรงแรมที่ผมพัก ตอนคุยโทรศัพท์แกบอกไม่ไกล very near นั่งรถไปล่อไปครึ่งชั่วโมงกว่า คิดดูครับนิวซีแลนด์หลัง2ทุ่มมันจะเงียบมาก ไม่มีร้านเปิด ยกเว้นร้านเหล้ากับคาสิโน ถนนโล่งสุดๆ แกก็ขับเร็วนะ ยังงงๆว่ามันnearตรงไหนฟ่ะ คำถามแรกตอนผมขึ้นรถแกคือ คุณเล่นยารึเปล่า ? เฮ้ยไอ้นี้ชักแปลกๆ ตูจะปลอดภัยมั้ยเนี่ย เอาว่ะตายเป็นตาย อยากได้โค้กมันก็ต้องเสี่ยงหน่อยล่ะว้า ก่อนไปผมทิ้งเบอร์มือถือเพื่อนใหม่กับที่อยู่ให้พี่ชายผมที่ไปนิวซีแลนด์ด้วยกัน บอกมันว่าถ้าไม่กลับโรงแรมหลังตี2ให้แจ้งตำรวจเลย ถึงจะบ้าแต่ไม่ประมาทครับ ตลอดทางที่นั่งไปมันเปลี่ยวและมืดมาก โชคดีที่ฝนไม่ตก รถไม่เสีย ไม่มีกระท่อมข้างทาง ไม่งั้นเราของเป็นของกันและกัน สุดท้ายก็ถึงบ้านเพื่อนผมจนได้ แกเดินนำผมเค้าไปในห้อง ซึ่งดูจากภายนอกแล้วต่อเองมาจากโรงจอดรถเดิม ความกลัวยิ่งทวีคูณขึ้น ห้องมืด สนิท อยู่กันแค่2คน


แต่พอเปิดไฟเท่านั้นแหล่ะ โอ้ อะไรกันนี้ เกิดมาท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยเจอ กระป๋องเรียงรายอยู่เต็มผนังรอบห้องน้องๆเจ็ดแปดพันใบ มิหนำซ้ำยังมีชั้นซอยเป็นแถวๆไว้เรียงกระป๋องเหมือน เรียงหนังสือในห้องสมุดยังไงยังงั้น งามงดและงดงามมาก กระป๋องทั้งหมดที่ผมเห็นเป็นกระป๋องเบียร์ทั้งเซททั้งใบเดี่ยว มีตั้งแต่ใบเล็กยันใบ5ลิตร ผมไม่ได้เก็บกระป๋องเบียร์แต่ก็พอรู้ว่าใบไหนหาง่ายหายาก แต่ผมไม่ค่อยสนใจหรอก รู้ว่าตอนนี้ปลอดภัย ไม่โดนฆ่าทิ้งแน่ๆ ผมก็เริ่มมองหากระป๋องโค้กที่เค้าสะสม โธ่ดันเอาไปเรียงแอบไว้อีกมุมนึง ปากแกก็บอกมีน้อย ไม่ค่อยเน้นโค้ก แต่กระป๋องที่ผมเห็นด้วยตาเนี่ย มันน่าจะประมาณ3,000ใบ แต่ละใบไม่เคยเห็นกันมาก่อนเลย ที่สะดุดตาจัดคงจะเป็นกระป๋องmissprintหลากสี ซึ่งเค้าได้มาจากเพื่อนในโรงงานโค้ก กระป๋องชุดเก่าๆจากแอฟริกาใต้ กระป๋องไทยรุ่นเก่าที่ผมยังไม่มีเลย ผมเห็นกระป๋องหลายใบเลยที่นักสะสมตัวใหญ่ระดับโลกยังไม่มี ก็คงเหมือนบ้านเรา มีกระป๋องทดลอง มีกระป๋องmissprint ตามสไตล์คนไม่มีมารยาทอย่างผมที่ต้องถามว่ากระป๋องใบไหนแพงที่สุด แกยิ้มมุมปากหยิบมาให้ผมจับไอ้เนี่ยอ่ะนะ เป็นกระป๋องเบียร์คอตรง เป็นกระป๋องเหล็ก3ชิ้น ลายบ้านๆไม่มีคำว่าlimited editionแต่อย่างใด ผมจำไม่ได้แล้วว่ามันพิเศษยังไง คร่าวๆว่าเป็นรุ่นเก่าของนิวซีแลนด์ ราคาคิดเป็นบาทมก็ประมาณแสนนึงเอง ช่วยด้วย !?! อย่าตัดสินคนด้วยหน้าตานะครับ



ผมก็ดู+ถ่ายรูปอย่างรีบๆเพราะมันค่อนข้างดึก เค้าต้องทำงานแต่เช้า เค้าก็ถามว่าหิ้วอะไรมา เอ่อ

อืมม...เป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำ...

ชออนุญาติเพิ่มขนาดตัวหนังสือให้อ่านได้ง่ายๆนะ

ประสบการณ์สนุกดีครับ เหมือนตอนที่ผมเริ่มเก็บแพคเกจเก่าๆ ตอนอยู่ปี 2 นั่งรถไปสุพรรณ หาซื้อของจนเย็น ก็ไปท่ารถจะกลับกรุงเทพฯ ระหว่างรอดันมีรถไปนครสวรรค์ผ่านมา ก็นึกว่าใกล้ๆเลยขึ้นรถไปซะงั้น ค่ารถเท่าไหร่จำไม่ได้แล้ว แต่ก็คิดอยู่ว่าทำไมมันแพงจัง สงสัยจะไกล สุดท้ายไปถึงนครสวรรค์มืดตื๋อ สักทุ่มครึ่งมั้ง ต้องหาโรงแรมจิ้งหรีดนอน แล้วเช้าออกมาเดินหาของ จนไปเจอร้านขายของเล่นเก่า ที่เคยมีคนมาเอาชองจากร้านนี้ไปขายหน้ามหาลัย ซึ่งผมเป็นลูกค้าประจำแก ได้เศษของเล่นสังกะสีมานิดหน่อย เพราะโดนกวาดไปเกลี้ยงก่อนหน้าผมไม่ถึงเดือน ครั้งนึงในชีวิตครับ ฮาดี

กว่าจะพิมพ์เสร็จ ล่อไป2อาทิตย์กว่า ถ้าเจอรูปเก่าๆจะเอามาแทรกเพิ่มให้ครับ

แต่ละคนก็คนละแบบ....ใครมีประสบการณ์มันๆ

อย่าลืมเอามาเล่าแบ่งปันกันฟัง....บ้างนะ