ปลายเดือนที่แล้ว กับต้นเดือนนี้ มีโอกาสไปเที่ยงมา2ประเทศครับ ประเทศแรกที่ไปคือมาเลเซียครับ ไปกัวลาลัมเปอร์มา สาเหตุจริงๆคือผมไปเพื่อดูงานแข่ง Paintballs world cup Asia 2009 ครับ ตอนแรกว่าจะลงแข่งแต่ร่างกายไม่ค่อยเอื้อเลยไปดูๆบรรยากาศเฉยๆ ไอ้ครั้นจะไปดูแค่เพ้นท์บอลก็คงจะเบื่อ ก็ตั้งใจว่าจะไปเที่ยวด้วย และ แวะหาเพื่อนโค้กที่นู้นด้วย ครั้งนี้ผมพลาดจริงๆเป็นการไปต่างประเทศที่ไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย ไม่ศึกษาแผนที่เลย ก่อนไปผมนัดเพื่อนนักสะสมโค้กไปสามคน คนแรกคือ ฉัว คนที่สองชื่อไรไม่รู้ เมลล์คุยกันก่อนไป พอจะไปขอเบอร์ไปมันก็ไม่ให้ อะไรของมันว่ะ ? ส่วนไอ้ตัวสุดท้ายคือ ไอ้ทาโทโร่ ขาประจำเวปเรา ก่อนไปมันเมลล์มาขอของบานเลย จะเอานู้น เอานี้ ขอแต่ของแพงๆหายากๆ ผมก็ตอบมันไปเลยว่าผมมี มีหมด มีเยอะด้วย แล้วมรึงหล่ะมีอะไรจะมาแลกของกรูจัง เมลล์ที่ได้รับคือรูปขวดอลูขวดหนึ่ง ผมก็เมลล์กลับไป เฮ้ยบ้าป่าวว่ะ ขอมาบานแต่มีขวดใบเดียวจะ แถมเขียนโน้ตไว้ด้วยว่าแลกกับกระป๋อง 20 : 1 ก่อนเดินทาง2วันมันก็เมลล์มาอีกทีว่ามีกระป๋องโง่ๆอีกนิดหน่อยเบิ้ลๆแลกได้ ไอ้เราก็อยากเห็นหน้ามัน เห็นว่ามีแต่คนด่ามันเยอะ ขอเบอร์ไป มันหายจ๊อยเลย พอกลับมาไทยส่งเมลล์มาด่าผม ว่าทำไมผมไม่โทรไป โหย ชั่วโพดๆ

เดินทางไปกับเพื่อนร่วมทีมpaintballsผมหลายคนครับ แต่ผมปลีกวิเวกออกไปซิ่งคนเดียวทุกวันครับ





ทริปนี้ผมไป4วัน3คืน 3คืนย้ายมัน3โรงแรมเลย คนบ้ามาก ทีนี่taxiแพงมากครับ ผมโดนค่าtaxiไป8000กว่าๆ บ้านเมืองไม่ได้เจ๋งอย่างที่คิด ผู้คนธรรมดาๆ อาหารห่วย ข้าวของแพงกว่าบ้านเรา ไม่มีความจำเป็น อย่าไปเลย

ผมนัดเจอฉัววันนึง นั่งกินเบียร์ด้วยกัน ผมติดป๋องไปให้เค้าประมาณ100กว่าใบ แต่ผมตืดต่อเค้าไปช้า เค้าเลยเตรียมของไม่ทัน ผมก็ไม่ซีเรียสอะไร เพราะผมขี้เกียจหิ้วกลับ ซื้ออย่างอื่นเยอะมากแล้ว ผมได้ของสะสมนิดหน่อยจากเพื่อนคนนี้ แต่ที่จะชอบสุดคงเป็นใบcertificateใบนี้ครับ



เมื่อ3ปีที่แล้วฉัวเคยมาเที่ยวไทย แล้วหิ้วกระป๋องมาฝากผม200-300ใบได้ ไม่ช้าก็เร็วเด๋วได้เจอกัน เพื่อนสนิทๆกันผมไม่เคี่ยว ผมยังฝากกระป๋องให้สหายอีกคนที่ดันไปทำงานที่ลาว ส่วนกระป๋องที่เหลือ ผมฝากให้ฉัวเป็นผู้จัดการมรดกให้ เพราะรู้ว่าไอ้ทาโทโร่มันต้องอยากได้แน่ๆ ไม่ลืมที่จะกำชับให้ฉัวดูดีๆ เด๋วไอ้กร๊วกนั้นจะเอาเปรียบ เป็นการไปต่างประเทศครั้งที่ไม่ได้เจาะกระป๋องหิ้วกลับบ้าน รู้สึกแปลกมากๆ

Chua & Sam



นั่งกินเบียร์+คุยเรื่องโค้กชิวไปซัก2ชั่วโมงกว่าๆ ฉัวก็ลากผมไปนั่งรถเล่นดูร้านเหล้าที่นู้น แต่สุดท้ายเรามาจบที่นี่ครับ เป็นเหมือนตลาดโต้รุ่ง




นั่งสั่งเบียร์กับแกล้มมานั่งกินเล่น ดูบอลไป ซักพักเริ่มมีสาวๆเดินเป็นcatwalkเลยครับ มาให้เลือก ให้คุย ให้ต่อราคากันอย่าใกล้ชิด ผมจำไม่ได้ว่ามันชื่อว่าอะไร เราไปดูขำ ต่างวัฒนธรรมกัน ก็แปลกๆดี เท่าที่ผมcheckอายุคนรอบๆข้าง ผมเด็กสุดเลยมั๊ง


ขออภัยที่อาจจะไม่ได้มีรูปเยอะมากมายนะครับ ไม่ค่อยได้ถ่ายมาก ไม่ได้เข้ามาโพสนาน เด๋วหลายคนคิดว่าผมเป็นสมาชิกใหม่ ทริปเวียตนามค่อยมาเล่านะ เรื่องยาวมากๆ

แล้วไหนอ่ะรูปสาวๆ

รูปแรกอย่างเท่เลยนะคุณแซม

เห็นรูปตอนไปเวียตนามใน facebook แล้ว มันส์มากๆ

พี่แซมหน้าแดงไม่รู้ว่าจะอายกล้องหรอป่าว

อยากไปเที่ยวมั่งจัง ปีหน้า ดู โอกาสก่อน อยากไปเมืองนอกกกกก

เคยได้ยินว่าทีมpaintballไทยก็ดังแนวหน้าเหมือนกัน

มีน้องในบอร์ดTOYเล่นBB Gun....แต่งชุดทหารเล่นAK M16กันเต็มสูบ

ถ้าจะเที่ยวมาเล...นึกถึงตึกเปรโตนาสที่เดียวที่น่าไป

นานแล้วที่ไม่ได้อ่านคารมคมคาย..แซม...นับจากทริปเกาหลี
มาครั้งนี้เท่ห์เหลือหลายจริงๆ..รอชมต่อนะครับ...

ใบcertificate สวย ครับ

ไม่มีที่ใหน ดีเท่าเมืองไทย แล้วครับ .....แต่มันก็คือ ประสพการณ์ชีวิต ซึ่งไม่ใช่จะมีได้ทุกคน จิงมั้ย แซม ....

เอ้า ครับ มาเข้าเรื่องทริปต่อมาครับ หลังจากกลับจากมาเลได้ 3-4วัน ผมก็เกิดไอเดียที่จะบินไปเวียตนาม ไม่ได้อยากไปเที่ยวเลย สาบานได้ แต่พอดีว่าแฟนผมกับเพื่อนๆเค้าที่เป็นแอร์จะบินเข้าฮานอย ซึ่งทุกคนจะเลิกบินแล้ว เพราะไม่ต่อสัญญากับทางJapan airlines ทุกคนจะบินจากโตเกียวเข้าฮานอย ส่วนผมเลยบินจากไทยไปสมทบเพื่อร่วมก๊วนเที่ยวโดยปล่อยให้สาวๆพาไปเที่ยว ผมเองไม่ได้ศึกษาข้อมูลเลย จองแค่โรงแรมโง่ๆซึ่งอยู่ไม่ห่างจากพวกนั้น เนื่องจากช่วงที่ผมไปเป็นวันที่4-7 Dec มันเป็นlong weekendวันพ่อ ไม่ต้องแปลกใจครับ ตั๋วเต็มกระจาย เพราะชาวบ้านเค้าจองกันล่วงหน้ามานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการบินไทย หรือ เวียตนามแอร์ ขนาดlow costอย่าง air asiaยังเกือบเต็ม แต่ราคาตั๋วยังไม่รวมtax & insuranceก็ 12,000กว่าๆแล้ว แต่โชคดีเป็นของผม เพราะผมหาเจอโดยบังเอิญว่าair franceก็บินไป แถมราคาถูกกว่าทุกเจ้า ว่างด้วย เวลาก็ดีกว่าทุกสาย ผมชอบบินออกบ่ายๆ กลับดึกๆ โคตรถูกใจเลย ไม่ต้องตื่นเช้า แถม in-flight service ก็ดีกว่าทุกสาย มีทีวีส่วนตัว มีอาหารserveให้ถึงจะเป็นsandwichโง่ๆ แข็งๆ แต่ย่อมดีกว่าเสียตังค์ครับ เป็นครั้งแรกที่บินกับair franceครับ โอเลย แต่ก็อดถึงเหตุการณ์เครื่องบินตกล่าสุดของair franceไม่ได้

ก่อนจะบินไปผมclearงานที่ค้างคาหลังจากกลับมาจากMalaysiaซะหลายวัน เลยไม่ได้ศึกษาอะไรก่อนไปเลย เป็นอีกทริป ที่ส่อเค้าอันตราย แต่ผมยังอุ่นใจเพราะมีสาวๆรออยู่ปลายทาง ก่อนไปผมพยายามหาเบอร์ติดต่อ , e-mail โค้กที่ฮานอย ด้วยความหวังว่า ไหนๆไปแล้วต้องหาเรื่องไปซักวันนึง หลายคนคงกลัวกับการเที่ยวคนเดียว ผมก็เคยเป็นครับ แต่ผมไปคนเดียวหลายหนแล้ว ผมยังเชื่อมั่นว่าภาษาอังกิดผมคงช่วยผมเอาตัวรอดได้บ้าง ในเวปโค้กเวียตนาม มีเบอร์ติดต่อครับ แต่ดันเป็นเบอร์ที่โฮจิมินห์ กับ เมืองดานัง ผมไม่ใช่ควาย ผมเลยโทรไปที่officeที่โฮจิมินห์ เพื่อขอเบอร์ที่ฮานอยขณะที่ยังอยู่ไทย ก่อนบินไป1วัน ความซวยมาเยือนครับ อีoperatorมันพูดภาษาอังกฤษได้ แต่มันดันพูดไม่รู้เรื่อง สาบานได้ผมไม่ได้โง่ ภาษามันเหงียนมาก บอกเบอร์ผมมา เอต-โฟร์- หอึน- หอึน เอาแหล่ะงานเข้า หอึนแมร่งแปลว่าไรฟร่ะ ผมไล่กับมันอยู่นานมาก จนต้องยอมแพ้ สุดท้ายผมเลยด่ามันไปบอกให้มันหาใครที่พูดภาษาอังกิดรู้เรื่องกว่ามาคุยแทน แต่สิ่งที่ผมได้รับไมตรีกลับคือการวางสายครับ ท่าทางสัญดานจะไม่ดี ส่วนyellow pages Vietnamก็ไม่มีเบอร์ที่ฮานอยครับ เซ็งเป็ด ไม่เป็นไรค่อยไปหาเบอร์เอาที่นู้นละกัน


ผมบินจากไทยไปฮานอยด้วยเวลาราว2ชม. ได้มั๊ง เร็วมากๆ ไปถึงก็ค่ำๆแล้ว เพราะflight delayพอสมควร คนไทยบินไปเที่ยวเยอะมาก แต่เท่าที่สังเกตุมีผมเป็นคนไทยคนเดียวที่บินเดี่ยว visaที่นู้น คนไทยไม่ต้องขอครับ เป็นarrival visaอยู่ได้30วัน ก่อนไปผมเช็คสภาพอากาศแล้วว่าอุณหภูมิประมาณ16-18องศา ผมก็ว่าผมอยู่ได้นะ เลยไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวไปเลย ขาไปใส่เสื้อยืด+ขาสั้น+ผ้าชีมัค กันหนาวหน่อย แต่ที่ผมต้องตกใจแบบสุดขีดคือหลังจากเครื่องลงไปแล้ว ขณะที่ทุกๆคนกำลังรอกระเป๋าจากสายพาน แทบจะทุกคนหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่กันหมด ทั้งfur ทั้งhood ถุงมือ ที่ครอบหู เอ้าแล้วกรู ซวยแล้วไง T.T ส่วนไอ้คนที่ไม่หยิบเสื้อมาใส่ทับคือพวกที่ใส่อยู่แล้ว แน่นอนครับ ทุกคนมองผมประหนึ่งว่าเป็นตัวประหลาด แต่หลังจากที่ออกมาก้าวแรกจากสนามบินเมืองฮานอยทำให้ผมรู้ว่าอากาศมันเย็นจริงๆแหะ แต่ไม่ได้หนาวขนาดนั้น แมร่งเว่อร์กันทั้งประเทศ ใช้คำว่าเย็นครับ ไม่ถึงกับหนาว


ผมให้hostelส่งรถมารับ ราคาประมาณ15 US$ ดูจากระยะทางแล้วน่าจะราวๆ25กิโลเมตร แต่ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่า เพราะรถโคตรติดครับ รถเยอะมากๆ วิ่งมั่วกันไปหมด โคตรไม่มีระเบียบเลย ที่น่ารำคาญใจที่สุดคงจะเป็นเสียงบีบแตรด่ากัน ประหนึ่งว่าใครไปเตะตู้กับข้าวบ้านผู้ปกครองมันมา มีมาตลอดครับ จังหวะอันตรายมันก็บีบ ไม่ได้เสียวเลยมันก็บีบ ไม่มีรถมันก็บีบ จนเป็นเรื่องปกติ ถ้าเป็นเมืองไทยคงลงมาต่อยกันแล้วหล่ะ
นั่งรถไปพักใหญ่ๆ ถึงแล้วครับ guest houseโง่ๆของผม คืนละ10US$ อยู่ใกล้ๆใจกลางเมืองเลย ตอนtaxiมันจอด ผมยังงงนึงว่ามันแวะซื้อของร้านขายของชำ อ่าว เวร โรงแรมหรือว่ะเนี่ย เน่าสาดด แต่ก็เอาครับ ซุกๆหัวไปก่อน เด๋วพวกสาวๆบินมาตอนเที่ยงคืนวันเดียวกัน ผมค่อยย้ายไปอีกโรงแรม เพราะผมไม่รู้ว่าเข้าไปพักกันที่ไหน รอsmsอย่างเดียว เป็นแขกคนแรกของโรงแรมมันเลยมั๊ง ที่อยู่แค่3-4ชั่วโมง





ห้องถือว่าโอครับ ใหญ่ดีมีทุกอย่างที่โรงแรมควรมี เสียอย่างเดียวคือพรมเหม็นมากๆ

เก็บข้าวเก็บของเรียบร้อย ก็ค่อยออกไปเดินเล่นเลยครับ เพราะตอนนั้นมัน2ทุ่มเอง เวลาเท่ากับไทย กว่าพวกสาวๆจะมาก็เที่ยงคืน ผมมีเวลาหลายชั่วโมงเหมือนกัน ปัญหาคือผมไม่มีแผนที่ และ ไม่รู้จะไปไหน ก็เดินมันเป็นสี่เหลี่ยมไล่ไปทีละblockใกล้ๆโรงแรมนั่นแหล่ะ สภาพผู้คนและเมืองเน่ามากครับ ตรงที่ผมพักมันเหมือนเป็นcenterของเมืองฮานอยเลย เห็นมีฝรั่งประปราย ส่วนใหญ่จะเป็นคนฝรั่งเศสครับ รุ่นลุงๆป้าๆมาเที่ยวอดีตประเทศเมืองขึ้น เพราะ ป้ายตามทางยังมีภาษาฝรั่งเศสให้เห็น คนเวียตนามพูดภาษาฝรั่งเศสได้เยอะกว่าภาษาอังกิดด้วยมั๊ง จะถามทางคนเป็นเรื่องยากครับ คนที่นี้พูดภาษาอังกิดงูๆปลาๆมาก เน้นคำที่ขายของเป็นหลัก ช่วยอะไรไม่ได้เลย ผมก็เดินเล่นหาดูว่ามีกระป๋องอะไรออกใหม่มั๊ง เพราะอีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะปีใหม่แล้ว ที่เวียตนามจะออกกระป๋องที่มีลายเฉพาะปีใหม่เป็นหลักเท่านั้น coke pepsi beer และก็ตามคาดครับ ผมเจอกระป๋องที่มีลายปีใหม่จริงๆครับ โคตรดีใจเลย จำไม่ได้แล้วว่าผมมีความสนุกกับการหาของอย่างนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ตามสัญชาตญาณครับผมคว้าไปก่อนเลย กลับโรงแรมแล้วเจาะฆ่าเวลาระหว่างรอ ความที่ผมขี้เกียจแบกขึ้นห้องเพราะโรงแรมไม่มีลิฟท์ แถมบรรไดโคตรชัน ผมเลยนั่งเจาหน้าโรงแรม ทั้งเหงียน ทั้งฝรั่งมามุงบานเลยครับ ตลกดี คงมีแต่คนว่าผมบ้าแหล่ะ ว่าเทน้ำทิ้งทำไม อ่อ เวลาผมเจาะกระป๋อง ต่อให้ไปเมืองนอกผมเจาะfake airfilledเสมอ แม้ว่าจะเป็นbeerหรือน้ำบ้าๆบอๆ ไหนๆไปแล้วต้องเจาะให้สวยที่สุด เจาะเสร็จผมก็ไปกินข้าวต่อคนเดียว ทำให้ผมอุ่นใจว่า ผมสามารถเที่ยวได้โดยไม่ต้องห่วงกับการหาโค้กแล้ว

ร้านที่ผมไปนั่งกิน ดูเป็นร้านที่ไม่แพงครับ และมั่นใจว่าท้องไม่น่าเสีย อาหารเวียตนามมื้อแรกทำผมผิดหวังพอสมควร เพราะมันไม่อร่อยเลย กินกันตายเท่านั้น ทั้งร้านขำผม ผมก็งงมันขำอะไร ก็เลยถามมัน มันก็ตอบว่ามันงงว่าทำไมผมไม่หนาว แต่งตัวจะร้อนไปไหน เออ จิงแหะ มิน่าคนมันมองตลอดเลย แต่งตัวไม่เข้าพวกนี่เอง

ผมว่าแซมทำพ็อคเก๊ตบุ๊คประมาณว่า "เที่ยวไม่ง้อทัวร์ เวอร์ชั่น คนรักโค้ก" ขายเถอะ...ผมเป็นคนที่ขี้เกียจ
อ่านหนังสือมากๆ..แต่อ่านที่แซมพิมพ์แล้ว "มันส์ค่อดๆ"...รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะครับ..

มันๆ น้อง มาเล่าต่อเลย....
เห็นได้ข่าว สร้างวีรกรรมไว้เยอะเหมือนกันเหรอ..

มารออ่านตอนสาวๆมา เอาภาพประกอบด้วยนะ