ประสบการณ์โง่ๆกับการสะสมโค้ก
โพสต์แล้ว: ศุกร์ เม.ย. 03, 2009 3:19 pmช่วงหลังเข้าดูgeneral boardไม่ค่อยมีคนคุยเรื่องโค้กเลย กลัวจะเหงา เลยมาชักชวนพี่ๆน้องๆแชร์ประสบการณ์เรื่องโง่ๆของการสะสมโค้กกันครับ ผมมีหลายเรื่องเลย ไว้จะค่อยๆเล่า
เริ่มจากของผมละกัน
เรื่องแรก ผมไปบริษัทหาดทิพย์ที่หาดใหญ่ กับพี่ๆน้องๆในโค้กไทย ขากลับนั่งเครื่องกลับคนเดียวเพราะผมเป็นคนไม่ชอบนั่งรถนานๆ หาดทิพย์ให้ของมาเยอะพอสมควร ของหนักๆอย่างโปสเตอร์ผมฝากไปกับรถตู้โค้กไทย ส่วนของชิ้นเล็กๆสำคัญๆ ขอเอาไปกับตัว หิ้วขึ้นเครื่องไปด้วย หนึ่งในนั้นคือขวด72ปีคุณไพโรจน์ ตอนแรกจะหิ้วไปเปล่าๆเพราะไม่น่ามีอะไรอันตราย สหายของเรา คุณเอ๊าะแบ่งแผ่นair bubbleให้ บอกให้พันดีๆเดี๋ยวมันจะเป็นรอย อ่ะ เชื่อก็เชื่อ พันไว้หลวมๆ พอเครื่องลงแตะพื้น ผมรีบเปิดถุงดูก่อนเลยว่าปลอดภัยดีรึเปล่า เพราะเอาถุงเก็บไว้บนช่องใส่สำภาระเหนือหัว โอเค ปลอดภัย เนื่องจากเป็นสายการบินlow costจึงต้องเดินลงบรรไดเอง แค่ก้าวแรกเท่านั้นแหล่ะ ไม่รู้ไปขาอ่อนจากไหน ล้มซะงั้น ตัวคนไม่กลิ้งครับ เพราะจับราวทัน แต่ถุงโค้กทั้งถุง ล่วงไปต่อหน้าต่อตา ทีละขั้น ทีละขั้น แค่เสี้ยววินาที ผมนึกถึงขวดก่อนเลยว่าแตกแน่ๆ เดชะบุญ ไม่แตกครับ ขั้นบรรไดมันปูด้วยพรม แถมมีair bubbleห่อไว้อีกชั้น แต่โอ้ละพ่อ พอขวดหล่นจากบรรไดขั้นสุดท้ายถึงพื้นrun way air bubbleดันคลี่ออก ขวดกลิ้งไปอีกไกลพอดูเลยครับ ท่ามกลางสายตานักท่องเที่ยว อายมากครับ
แต่ก็ต้องก้มๆเงยๆหยิบของไป หยิบขวดมาดูน้ำตาแทบไหล แต่ต้องเก็บฟอร์ม คนยังมองอยู่เยอะ ต้องทำเหมือนไม่เป็นไร ขวดถลอกกระจายเลยครับ 
รู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่ดั้งด้นไปซะไกลแต่ดั๊นควายโง่ซะเอง
เริ่มจากของผมละกัน
เรื่องแรก ผมไปบริษัทหาดทิพย์ที่หาดใหญ่ กับพี่ๆน้องๆในโค้กไทย ขากลับนั่งเครื่องกลับคนเดียวเพราะผมเป็นคนไม่ชอบนั่งรถนานๆ หาดทิพย์ให้ของมาเยอะพอสมควร ของหนักๆอย่างโปสเตอร์ผมฝากไปกับรถตู้โค้กไทย ส่วนของชิ้นเล็กๆสำคัญๆ ขอเอาไปกับตัว หิ้วขึ้นเครื่องไปด้วย หนึ่งในนั้นคือขวด72ปีคุณไพโรจน์ ตอนแรกจะหิ้วไปเปล่าๆเพราะไม่น่ามีอะไรอันตราย สหายของเรา คุณเอ๊าะแบ่งแผ่นair bubbleให้ บอกให้พันดีๆเดี๋ยวมันจะเป็นรอย อ่ะ เชื่อก็เชื่อ พันไว้หลวมๆ พอเครื่องลงแตะพื้น ผมรีบเปิดถุงดูก่อนเลยว่าปลอดภัยดีรึเปล่า เพราะเอาถุงเก็บไว้บนช่องใส่สำภาระเหนือหัว โอเค ปลอดภัย เนื่องจากเป็นสายการบินlow costจึงต้องเดินลงบรรไดเอง แค่ก้าวแรกเท่านั้นแหล่ะ ไม่รู้ไปขาอ่อนจากไหน ล้มซะงั้น ตัวคนไม่กลิ้งครับ เพราะจับราวทัน แต่ถุงโค้กทั้งถุง ล่วงไปต่อหน้าต่อตา ทีละขั้น ทีละขั้น แค่เสี้ยววินาที ผมนึกถึงขวดก่อนเลยว่าแตกแน่ๆ เดชะบุญ ไม่แตกครับ ขั้นบรรไดมันปูด้วยพรม แถมมีair bubbleห่อไว้อีกชั้น แต่โอ้ละพ่อ พอขวดหล่นจากบรรไดขั้นสุดท้ายถึงพื้นrun way air bubbleดันคลี่ออก ขวดกลิ้งไปอีกไกลพอดูเลยครับ ท่ามกลางสายตานักท่องเที่ยว อายมากครับ
แต่ก็ต้องก้มๆเงยๆหยิบของไป หยิบขวดมาดูน้ำตาแทบไหล แต่ต้องเก็บฟอร์ม คนยังมองอยู่เยอะ ต้องทำเหมือนไม่เป็นไร ขวดถลอกกระจายเลยครับ รู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่ดั้งด้นไปซะไกลแต่ดั๊นควายโง่ซะเอง
เพราะความปากดีของเราแท้ๆ 
