คุณเคยเป็นแบบนี้ไหม?
โพสต์แล้ว: อังคาร ก.ย. 11, 2007 5:56 pmตั้งชื่อกระทู้เป็นการเชิญชวนคอนักสะสมน่ะครับ
ตะก่อน ตอนผมเริ่มสะสมโค้กกระป๋องนะ... นานแล้ว
ไปถึงไหน ไม่ว่าจะเป็นร้านเล็กร้านน้อย หรือร้านใหญ่ ตามร้านของชำ ตามปั้มน้ำมัน ตามห้าง
หรือตามตู้แช่ทุกแห่ง เรียกว่าแทบทุกที่เลยละ...........
ไม่ว่าจะมีธุระร้อนแค่ไหน จะต้องแว๊บเข้าไปชะโงกดูตู้แช่ของร้านนั้น ๆ ว่า มีลายใหม่ออกหรือยัง
หรือว่ามีลายที่เราขาดอยู่หรือไม่ บางทีชะโงกดูแล้ว ผลคือมีแต่ลายที่เรามีแล้ว ก็เดินออกมาเฉย ๆ
จนคนขายเขม่นขี้หน้า หรือบางคนอาจคิดว่าเราเป็นขโมยขโจรที่เข้ามาดูลาดเลา
เตรียมยกพวกปล้นในโอกาสต่อไป เป็นแบบนี้บ่อย ๆ....คุณเคยเป็นแบบนี้ไหม???
ครั้นพอเห็นลายที่เราอยากได้ หรือลายใหม่ที่ยังไม่มีในคอเล็คชั่น ก็เกิดอาการตาลุกเป็นประกาย
ยิ่งกว่าโกโบริเห็นขุมทอง ยิ่งกว่าสามล้อถูกหวย ยิ่งกว่า ฯลฯ (แปลว่าไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี) ตรงรี่เข้าไปหยิบกระป๋องหรือขวดโค้กมาลูบ ๆ คลำ ๆ
ด้วยความพิศวาสเสียเต็มประดา
ครั้นตกปากรับคำซื้อหาเจ้าน้ำสีดำในกระป๋องสีแดง ๆ หรือหลากสีที่เพิ่งเจอ ก็มักจะตรวจสอบกระป๋องเสียถ้วนถี่เพื่อหารอยตำหนิ
ถ้าพบก็จะขอเปลี่ยนทันที เจ้าของร้านก็งงสิครับ.... คงจะมีอาการหมั่นไส้ลูกค้าคนนี้เสียเต็มประดา
คงคิดในใจว่า แค่ซื้อโค้กกระป๋องเดียว เสียเวลาตรวจสอบซะยังกะพวกกระทรงสาธารณสุขตรวจสอบคุณภาพอาหาร...
อย่างดีหน่อยก็อาจค้อนวงใหญ่ ถ้าเจ้อาการไม่ดี อาจปิดตู้ใส่หน้า บอกว่าลื้อไปกินเต้าฮวยดีกว่ามั้ง ....
(อย่างหลังนี่ยังไม่เคยเจอ แต่อนคตอันใกล้อาจเจอครับ)
ครั้นตรวจสอบแล้วผ่าน คือกระป๋องนั้นมีลายที่อยากได้ และไม่มีตำหนิ หรือมีแต่ก็ไม่มาก จะซื้อละนะ
พอเจ้คนขายจะหยิบหลอดให้ ก็กลับรีบบอกว่าขอเศษกระดาษหนังสือพิมพ์หน่อยสิ
หลอดน่ะไม่ต้องการหรอก เพราะไม่ใช้ คนขายมักจะพร้อมใจกันตีหน้างง ๆ
แต่ก็มักหยิบกระดาษหนังสิอพิมพ์ให้แบบงง ๆ พอเราเอามาห่อกระป๋องโค้ก
อียิ่งทำหน้างงใหญ่.... คงคิดว่ามันจะบ้ารึไงวะ.... คุณเคยเป็นแบบนี้ไหม?
นี่คืออาการที่ผมเคยเป็นเมื่อครั้งยังบำเพ็ญตนเป็นนักสะสมกระป๋องโค้กอยู่...
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ไปพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เหมือนฟ้าประทาน ได้เจอกระป๋องที่มีลายที่หามานานอยู่ในตู้แช่ของโรงแรม
ดีใจสิเรา เรียกบ๋อยโรงแรมมาเลย บอกว่าไอ้น้อง พี่ขอโค้กลายแบบนี้อีกกระป๋องนะ เน้นว่าต้องเอาลายแบบนี้นะ
ลายอื่นไม่เอา ต้องการอีกกระป๋องเผื่อเหนียวเพราะหามานานแล้ว เพิ่งมาเจอที่นี่แหละ
เจ้าบ๋อยหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมโค้กกระป๋องใหม่ลายที่เราต้องการ
โถ... ดีใจสุดขีดเลย พ่อเจ้าประคุณทูนหัว พ่อช่างเป็นคนดีเสียนี่กระไร ทิปไปเลยใบแดง ๆ หนึ่งใบ
ดีนะที่ห้ามใจไว้ได้ ไม่กระโดดกอดแล้วหอมสักฟอด เพราะหามานานมากแล้ว
เจ้าบ๋อยรับทิปไปแล้วยังทำหน้างง ๆ จนสุดท้ายอดรนทนไม่ได้ ถามงง ๆ ว่า พี่จะเอาไปทำไรครับ
โค้กรุ่นนี้เขามีชิงโชคหรือครับ? หรือว่าสะสมแล้วเอาไปแลกอะไรได้??...
เจอคำถามแบบนี้ก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร จะบอกว่าเอาไปเก็บเฉย ๆ มันก็ไม่สนุกสิ
ก็เลยบอกหนุ่มน้อยบ๋อยโรงแรมไปว่า ในกระป๋องโค้กลายนี้เขามักจะแจกทองนะไอ้น้อง
วันก่อนพี่ได้มาเส้นนึง 2 บาท วันก่อนนู้นได้มาอีกเส้น 5 บาท วันนี้อาจจะได้อีก 10 บาท
รู้แล้วเหยียบไว้นะไอ้น้อง มันเป็น...ฟามลับสุดยอด....
ให้สงสัยอยู่เหมือนกันว่า หนุ่มน้อยบ๋อยคนนั้น มันจะแอบเปิดโค้กลายนั้นกินไปกี่สิบกระป๋อง....ฮา....
ตะก่อน ตอนผมเริ่มสะสมโค้กกระป๋องนะ... นานแล้ว
ไปถึงไหน ไม่ว่าจะเป็นร้านเล็กร้านน้อย หรือร้านใหญ่ ตามร้านของชำ ตามปั้มน้ำมัน ตามห้าง
หรือตามตู้แช่ทุกแห่ง เรียกว่าแทบทุกที่เลยละ...........
ไม่ว่าจะมีธุระร้อนแค่ไหน จะต้องแว๊บเข้าไปชะโงกดูตู้แช่ของร้านนั้น ๆ ว่า มีลายใหม่ออกหรือยัง
หรือว่ามีลายที่เราขาดอยู่หรือไม่ บางทีชะโงกดูแล้ว ผลคือมีแต่ลายที่เรามีแล้ว ก็เดินออกมาเฉย ๆ
จนคนขายเขม่นขี้หน้า หรือบางคนอาจคิดว่าเราเป็นขโมยขโจรที่เข้ามาดูลาดเลา
เตรียมยกพวกปล้นในโอกาสต่อไป เป็นแบบนี้บ่อย ๆ....คุณเคยเป็นแบบนี้ไหม???
ครั้นพอเห็นลายที่เราอยากได้ หรือลายใหม่ที่ยังไม่มีในคอเล็คชั่น ก็เกิดอาการตาลุกเป็นประกาย
ยิ่งกว่าโกโบริเห็นขุมทอง ยิ่งกว่าสามล้อถูกหวย ยิ่งกว่า ฯลฯ (แปลว่าไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี) ตรงรี่เข้าไปหยิบกระป๋องหรือขวดโค้กมาลูบ ๆ คลำ ๆ
ด้วยความพิศวาสเสียเต็มประดา
ครั้นตกปากรับคำซื้อหาเจ้าน้ำสีดำในกระป๋องสีแดง ๆ หรือหลากสีที่เพิ่งเจอ ก็มักจะตรวจสอบกระป๋องเสียถ้วนถี่เพื่อหารอยตำหนิ
ถ้าพบก็จะขอเปลี่ยนทันที เจ้าของร้านก็งงสิครับ.... คงจะมีอาการหมั่นไส้ลูกค้าคนนี้เสียเต็มประดา
คงคิดในใจว่า แค่ซื้อโค้กกระป๋องเดียว เสียเวลาตรวจสอบซะยังกะพวกกระทรงสาธารณสุขตรวจสอบคุณภาพอาหาร...
อย่างดีหน่อยก็อาจค้อนวงใหญ่ ถ้าเจ้อาการไม่ดี อาจปิดตู้ใส่หน้า บอกว่าลื้อไปกินเต้าฮวยดีกว่ามั้ง ....
(อย่างหลังนี่ยังไม่เคยเจอ แต่อนคตอันใกล้อาจเจอครับ)
ครั้นตรวจสอบแล้วผ่าน คือกระป๋องนั้นมีลายที่อยากได้ และไม่มีตำหนิ หรือมีแต่ก็ไม่มาก จะซื้อละนะ
พอเจ้คนขายจะหยิบหลอดให้ ก็กลับรีบบอกว่าขอเศษกระดาษหนังสือพิมพ์หน่อยสิ
หลอดน่ะไม่ต้องการหรอก เพราะไม่ใช้ คนขายมักจะพร้อมใจกันตีหน้างง ๆ
แต่ก็มักหยิบกระดาษหนังสิอพิมพ์ให้แบบงง ๆ พอเราเอามาห่อกระป๋องโค้ก
อียิ่งทำหน้างงใหญ่.... คงคิดว่ามันจะบ้ารึไงวะ.... คุณเคยเป็นแบบนี้ไหม?
นี่คืออาการที่ผมเคยเป็นเมื่อครั้งยังบำเพ็ญตนเป็นนักสะสมกระป๋องโค้กอยู่...
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ไปพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เหมือนฟ้าประทาน ได้เจอกระป๋องที่มีลายที่หามานานอยู่ในตู้แช่ของโรงแรม
ดีใจสิเรา เรียกบ๋อยโรงแรมมาเลย บอกว่าไอ้น้อง พี่ขอโค้กลายแบบนี้อีกกระป๋องนะ เน้นว่าต้องเอาลายแบบนี้นะ
ลายอื่นไม่เอา ต้องการอีกกระป๋องเผื่อเหนียวเพราะหามานานแล้ว เพิ่งมาเจอที่นี่แหละ
เจ้าบ๋อยหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมโค้กกระป๋องใหม่ลายที่เราต้องการ
โถ... ดีใจสุดขีดเลย พ่อเจ้าประคุณทูนหัว พ่อช่างเป็นคนดีเสียนี่กระไร ทิปไปเลยใบแดง ๆ หนึ่งใบ
ดีนะที่ห้ามใจไว้ได้ ไม่กระโดดกอดแล้วหอมสักฟอด เพราะหามานานมากแล้ว
เจ้าบ๋อยรับทิปไปแล้วยังทำหน้างง ๆ จนสุดท้ายอดรนทนไม่ได้ ถามงง ๆ ว่า พี่จะเอาไปทำไรครับ
โค้กรุ่นนี้เขามีชิงโชคหรือครับ? หรือว่าสะสมแล้วเอาไปแลกอะไรได้??...
เจอคำถามแบบนี้ก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร จะบอกว่าเอาไปเก็บเฉย ๆ มันก็ไม่สนุกสิ
ก็เลยบอกหนุ่มน้อยบ๋อยโรงแรมไปว่า ในกระป๋องโค้กลายนี้เขามักจะแจกทองนะไอ้น้อง
วันก่อนพี่ได้มาเส้นนึง 2 บาท วันก่อนนู้นได้มาอีกเส้น 5 บาท วันนี้อาจจะได้อีก 10 บาท
รู้แล้วเหยียบไว้นะไอ้น้อง มันเป็น...ฟามลับสุดยอด....
ให้สงสัยอยู่เหมือนกันว่า หนุ่มน้อยบ๋อยคนนั้น มันจะแอบเปิดโค้กลายนั้นกินไปกี่สิบกระป๋อง....ฮา....
แต่มีอยู่3-4คนในเวป อาการหนักกว่าคุณskitอีกนะ อยู่ในขบวนการแก๊งค์อ้วนผอม ลองหาอ่านดูในกระทู้เก่าๆครับ แล้วจะรู้จักพวกเค้ามากขึ้น 
